Northland, Bay of Islands and Kerikeri
14 Oktober 2015 | Nieuw Zeeland, Kerikeri
Na mijn verblijf op de dairy farm in de Bombay Hills, ging ik weer terug naar Auckland voor een paar dagen. Woensdag 30 september vertrok ik vervolgens up north met de Stray bus. Stray is een busorganisatie speciaal voor backpackers. Deze bus rijdt door heel New Zealand en je kunt overal in- en uitstappen en zolang blijven als je maar wilt. Het is een goede manier om andere backpackers te leren kennen. Het is ook niet gewoon een van-A-naar-B-transport, maar onderweg stopt de driver om dingen over de omgeving of de geschiedenis te vertellen, en ook wordt er gestopt op bijzondere plaatsen voor foto’s enzo.
De eerste stop was een Kauri forest, waar een aantal van de grootste Kauri trees staat. Indrukwekkend om te zien. Daarna kwamen we aan in Paihia, waar ik een aantal dagen bleef. Ik deelde mijn kamer met onder andere Hannah from California and Bethan from Wales, en met hen heb ik het grootste deel van mijn tijd doorgebracht. De volgende ochtend vertrokken we al vroeg naar Cape Reinga. Onderweg stopten we in Te Paki om te gaan sandboarden. In vergelijking met het sandboarden in Australië, viel dit een beetje tegen. De omgeving was wel heel mooi om te zien. Daarna gingen we naar het meest noordelijke strand van New Zealand: Tapotupotu Bay, met helderblauw water en wit strand. Vervolgens kwamen we aan bij Cape Reinga. Dit is het noordelijkste puntje van New Zealand en ook het punt waar de Tasman Sea en de Pacific Ocean samenkomen. Daarna Ninety Mile Beach, een enorm groot/lang strand waar je met de auto op kunt. Officieel is het dan dus ook een motorway, waar de gebruikelijke verkeersregels gelden. Er waren echter maar weinig andere voertuigen, dus het was erg gaaf om over het strand te crossen. Op de terugweg terug naar Paihia zijn we nog gestopt bij een fish and chips restaurant, waar ze bekend staan om de beste fish and chips van New Zealand. Lekker was het zeker. Het landschap onderweg was ook erg mooi: prachtige sprookjesachtige groene heuvels en overal huppelden pasgeboren lammetjes.
Tijdens ons verblijf in Paihia zijn we ook naar Russell geweest (een oud historisch dorpje die met de ferry te bereiken is) en ben ik met Bethan en Kjell (Duitsland) de Haruru Falls hiking track gaan doen. De hike kostte ons ongeveer vijf uur, dus het was een flinke work-out. Het regende ook nog eens ontzettend hard, maar toch was het een mooie wandeling door het bos en langs mangroves. De Haruru waterval zelf was echter een beetje teleurstellend: een klein watervalletje en ook nog eens naast de autoweg. Onderweg zijn we gestopt bij de Maori Treaty Grounds, waar ze in het jaar 1840 de Treaty of Waitangi hebben getekend. Hiermee kregen de Maori people bepaalde rechten toegewezen door de regering. De Engelse vertaling en de Maori vertaling verschillen echter nogal van elkaar, dus wat er nou precies is afgesproken is onduidelijk. In het heden zijn er daarom ook nog steeds onenigheden over bijvoorbeeld de verdeling van het land.
Op mijn laatste dag in Paihia heb ik met een groepje Nederlanders een boat tour gedaan door de Bay of Islands. Het was superlekker zonnig weer die dag, dus alleen daarom was het al een geslaagde ochtend. We stopten op één van de eilanden, vanaf waar je een prachtig uitzicht had over het blauwe water en de 144 groene eilandjes die in deze bay liggen. Terwijl we hier tussendoor vaarden, sprongen er dolfijnen omhoog, wat het beeld compleet maakte. Ook zijn we nog gestopt bij “the Hole in the Rock”. Dat is inderdaad gewoon een gat in een rots, dus erg bijzonder was het eigenlijk niet. Nadat we van de boot kwamen was het tijd voor lunch en daarna heb ik nog met Bethan de Coastal Track gewandeld. Het was echter vloed, dus in plaats van een rustig wandelingetje, was het vooral klimmen over de rotsen en proberen om niet nat te worden.
Maandag 5 oktober was het dan tijd om Paihia te verlaten en naar Kerikeri te gaan. Hier ging ik werken in de orchard van Roger en Birgit. Roger haalde me op van de bushalte en daarna reden we naar het huis. Hier werd ik verwelkomd door Birgit, en hebben we samen thee gedronken met de twee andere helpers die ook die dag aangekomen waren: Hannah en Ben uit the UK. Samen met Hannah en Ben deelde ik een kleine knusse cottage op het land. Er waren twee slaapkamers, dus ik had mijn eigen kamer. Ook hadden we met z’n drietjes een eigen keukentje, badkamer en zelfs een woonkamertje. Best wel luxe dus.
Elke ochtend moesten we werken van 8 tot 12 uur. De rest van de dag hadden we dan vrij om te doen wat we wilden. Maandag tot en met donderdag bestond het werk uit weeding, mandarin picking, courgette picking en strawberry picking. De mandarin orchard bevond zich op een ander stuk land en daar werden we dus met de truck naartoe gebracht. Aangezien er maar één zitplek was in de auto zelf, moesten Ben en ik dus achterin de truck zitten. Daar zaten we dan in zo’n muffe, donkere laadruimte tussen de kratten en dozen. Geen pretje op een 100 km/h road. Ik moest denken aan hoe Syrische vluchtelingen zich moeten voelen als ze urenlang in zo’n truck zitten en vervolgens stikken... Gelukkig duurde ons ritje maar tien minuten. We kregen een picking bag en een ladder, en het plukken kon beginnen. Als je een mandarijntje verkeerd plukt, gaat het steeltje eraf en is er dus een gaatje aan de bovenkant. Deze mandarijntjes kunnen niet meer verkocht worden want dan bederven ze te snel. Deze waren dan dus voor eigen verbruik. Tijdens het werk konden we dus onbeperkt mandarijntjes eten als we “heel per ongeluk” een paar verkeerd plukten, yum yum. De courgettes hier zijn trouwens veel kleiner dan wij in Nederland gewend zijn: de Nieuw-Zeelandse variant is maar zo’n 10 cm lang. Het werk was erg leuk om te doen. Het enige nadeel was dat aan het eind van de dag mijn benen onder de mierenbeten en beten van sandflies zaten. Het jeukt ont-zet-tend en maakt me helemaal gek.
Vrijdag moesten we een paar uur langer werken om de voorbereidingen te treffen voor de markt. Het werk die dag bestond voornamelijk uit grading (sorteren van fruit op grootte en op uiterlijk) en de producten afwegen en verpakken. Dit was leuk om te doen, en met de radio op de achtergrond ging de tijd erg snel. Rond de middag viel de stroom uit. Ook in de supermarkt waar we lunch wilden halen, hadden ze geen elektriciteit, dus het was speuren in het donker naar eten. Aan het eind van de middag was de stroom weer terug en konden de weegschaal e.d. weer gebruikt worden om het werk af te maken.
Zaterdag gingen we dus naar de markt. Hannah en Ben gingen met Birgit mee naar de Kerikeri Market, een wat kleinere/toeristische markt. Ik had geluk en mocht met Roger mee naar de Whangarei Growers Market. Whangarei ligt op meer dan een uur rijden van Kerikeri, dus mijn wekker ging zaterdagochtend al om 03:00 uur (oef). Rond 05:00 uur kwamen we aan op de markt. Eerst moest de kraam natuurlijk worden opgebouwd. Daarna heb ik een rondje gelopen over de markt om de rest van de kraampjes te bekijken en dat gaf me ook de gelegenheid om met een aantal andere local farmers te praten. Mijn taak was de verkoop van onze zelfgeplukte mandarijntjes, courgettes en aardbeien, en ook sinaasappels, kiwis, andijvie en sla. In het begin moest ik even wennen aan het Nieuw-Zeelandse geld. Het $2 muntstuk is groter dan het $1 muntstuk, terwijl dit in Australië precies andersom was. Een vrouw kwam dus ook beledigd naar me terug toen ik haar het verkeerde wisselgeld had gegeven. Toen ik uitlegde dat ik een helper van Roger was en uit Nederland kwam, veranderde haar boosheid in interesse, en uiteindelijk heb ik nog lang met deze vrouw staan kletsen en gaf ze me nog allemaal tips over New Zealand. Alle klanten waren heel vriendelijk en geïnteresseerd. Iedereen die voorbij liep lachte ook vrolijk. Soms was het Kiwi accent wel lastig te verstaan voor me, en sommige mensen stelden ook vragen waar ik het antwoord niet op wist (bijvoorbeeld het verschil tussen twee soorten mandarijntjes). Het werk ging me uiteindelijk wel heel goed af en ik heb me dan ook erg vermaakt. Op de terugweg zijn we nog gestopt in Kawakawa, waar de beroemde Hundertwasser Toilets zijn. De kunstenaar Hundertwasser wilde het dorpje Kawakawa een toeristische boost geven en besloot er toiletten neer te zetten (een beetje in de style à la Gaudi), wat inderdaad gewerkt heeft, want kort daarna volgden de eerste restaurants, bars en souvenirshops. Daarna zijn we nog langs gegaan bij de Kerikeri Market. Deze markt verkocht niet alleen fruit en groenten, maar ook souvenirs, eten en drinken, en er speelden bands (een beetje zoals de markten in Kaapstad).
In onze vrije tijd hebben we in de middagen de omgeving rondom Kerikeri verkend. Hannah en Ben hadden een eigen auto, dus dat was ideaal. We zijn gaan zwemmen bij de Rainbow Falls (ijs-, ijs-, ijskoud), naar het strand geweest in Paihia, en een wandeling gemaakt langs de rivier in Kerikeri en daar met een mooi uitzicht wijntjes/ciders gedronken. In de avonden keken we vaak een film in ons woonkamertje en heb ik Hannah geholpen met haar Duitse taalcursus. Woensdagavond was pub night en nam Roger ons mee naar de local pub. Hier trakteerde hij ons op fish and chips en deden we mee aan de pub quiz. Het was erg gezellig en een hele belevenis tussen de local people. Vrijdagavond heeft Birgit voor ons gekookt, en aten we dus samen met de hele familie. De 16-jarige tweelingzoons waren heerlijk aan het puberen, dus van binnen heb ik erg gelachen om hun gedrag. Behalve het gekloot aan tafel, vertelden ze ook over hun leven op school en lieten ze foto’s zien van vroeger, dus dat was interessant om te horen en zien.
Deze week op de orchard was dus ook weer een geweldige tijd en wederom een heel leuke ervaring van “het echte Nieuw-Zeelandse leven”.
Morgen vertrek ik naar Raglan en Rotorua. In dit gebied op het North Island is veel vulkanisme, wat vanzelfsprekend spectaculaire landschappen oplevert, dus ik ben erg benieuwd!
De eerste stop was een Kauri forest, waar een aantal van de grootste Kauri trees staat. Indrukwekkend om te zien. Daarna kwamen we aan in Paihia, waar ik een aantal dagen bleef. Ik deelde mijn kamer met onder andere Hannah from California and Bethan from Wales, en met hen heb ik het grootste deel van mijn tijd doorgebracht. De volgende ochtend vertrokken we al vroeg naar Cape Reinga. Onderweg stopten we in Te Paki om te gaan sandboarden. In vergelijking met het sandboarden in Australië, viel dit een beetje tegen. De omgeving was wel heel mooi om te zien. Daarna gingen we naar het meest noordelijke strand van New Zealand: Tapotupotu Bay, met helderblauw water en wit strand. Vervolgens kwamen we aan bij Cape Reinga. Dit is het noordelijkste puntje van New Zealand en ook het punt waar de Tasman Sea en de Pacific Ocean samenkomen. Daarna Ninety Mile Beach, een enorm groot/lang strand waar je met de auto op kunt. Officieel is het dan dus ook een motorway, waar de gebruikelijke verkeersregels gelden. Er waren echter maar weinig andere voertuigen, dus het was erg gaaf om over het strand te crossen. Op de terugweg terug naar Paihia zijn we nog gestopt bij een fish and chips restaurant, waar ze bekend staan om de beste fish and chips van New Zealand. Lekker was het zeker. Het landschap onderweg was ook erg mooi: prachtige sprookjesachtige groene heuvels en overal huppelden pasgeboren lammetjes.
Tijdens ons verblijf in Paihia zijn we ook naar Russell geweest (een oud historisch dorpje die met de ferry te bereiken is) en ben ik met Bethan en Kjell (Duitsland) de Haruru Falls hiking track gaan doen. De hike kostte ons ongeveer vijf uur, dus het was een flinke work-out. Het regende ook nog eens ontzettend hard, maar toch was het een mooie wandeling door het bos en langs mangroves. De Haruru waterval zelf was echter een beetje teleurstellend: een klein watervalletje en ook nog eens naast de autoweg. Onderweg zijn we gestopt bij de Maori Treaty Grounds, waar ze in het jaar 1840 de Treaty of Waitangi hebben getekend. Hiermee kregen de Maori people bepaalde rechten toegewezen door de regering. De Engelse vertaling en de Maori vertaling verschillen echter nogal van elkaar, dus wat er nou precies is afgesproken is onduidelijk. In het heden zijn er daarom ook nog steeds onenigheden over bijvoorbeeld de verdeling van het land.
Op mijn laatste dag in Paihia heb ik met een groepje Nederlanders een boat tour gedaan door de Bay of Islands. Het was superlekker zonnig weer die dag, dus alleen daarom was het al een geslaagde ochtend. We stopten op één van de eilanden, vanaf waar je een prachtig uitzicht had over het blauwe water en de 144 groene eilandjes die in deze bay liggen. Terwijl we hier tussendoor vaarden, sprongen er dolfijnen omhoog, wat het beeld compleet maakte. Ook zijn we nog gestopt bij “the Hole in the Rock”. Dat is inderdaad gewoon een gat in een rots, dus erg bijzonder was het eigenlijk niet. Nadat we van de boot kwamen was het tijd voor lunch en daarna heb ik nog met Bethan de Coastal Track gewandeld. Het was echter vloed, dus in plaats van een rustig wandelingetje, was het vooral klimmen over de rotsen en proberen om niet nat te worden.
Maandag 5 oktober was het dan tijd om Paihia te verlaten en naar Kerikeri te gaan. Hier ging ik werken in de orchard van Roger en Birgit. Roger haalde me op van de bushalte en daarna reden we naar het huis. Hier werd ik verwelkomd door Birgit, en hebben we samen thee gedronken met de twee andere helpers die ook die dag aangekomen waren: Hannah en Ben uit the UK. Samen met Hannah en Ben deelde ik een kleine knusse cottage op het land. Er waren twee slaapkamers, dus ik had mijn eigen kamer. Ook hadden we met z’n drietjes een eigen keukentje, badkamer en zelfs een woonkamertje. Best wel luxe dus.
Elke ochtend moesten we werken van 8 tot 12 uur. De rest van de dag hadden we dan vrij om te doen wat we wilden. Maandag tot en met donderdag bestond het werk uit weeding, mandarin picking, courgette picking en strawberry picking. De mandarin orchard bevond zich op een ander stuk land en daar werden we dus met de truck naartoe gebracht. Aangezien er maar één zitplek was in de auto zelf, moesten Ben en ik dus achterin de truck zitten. Daar zaten we dan in zo’n muffe, donkere laadruimte tussen de kratten en dozen. Geen pretje op een 100 km/h road. Ik moest denken aan hoe Syrische vluchtelingen zich moeten voelen als ze urenlang in zo’n truck zitten en vervolgens stikken... Gelukkig duurde ons ritje maar tien minuten. We kregen een picking bag en een ladder, en het plukken kon beginnen. Als je een mandarijntje verkeerd plukt, gaat het steeltje eraf en is er dus een gaatje aan de bovenkant. Deze mandarijntjes kunnen niet meer verkocht worden want dan bederven ze te snel. Deze waren dan dus voor eigen verbruik. Tijdens het werk konden we dus onbeperkt mandarijntjes eten als we “heel per ongeluk” een paar verkeerd plukten, yum yum. De courgettes hier zijn trouwens veel kleiner dan wij in Nederland gewend zijn: de Nieuw-Zeelandse variant is maar zo’n 10 cm lang. Het werk was erg leuk om te doen. Het enige nadeel was dat aan het eind van de dag mijn benen onder de mierenbeten en beten van sandflies zaten. Het jeukt ont-zet-tend en maakt me helemaal gek.
Vrijdag moesten we een paar uur langer werken om de voorbereidingen te treffen voor de markt. Het werk die dag bestond voornamelijk uit grading (sorteren van fruit op grootte en op uiterlijk) en de producten afwegen en verpakken. Dit was leuk om te doen, en met de radio op de achtergrond ging de tijd erg snel. Rond de middag viel de stroom uit. Ook in de supermarkt waar we lunch wilden halen, hadden ze geen elektriciteit, dus het was speuren in het donker naar eten. Aan het eind van de middag was de stroom weer terug en konden de weegschaal e.d. weer gebruikt worden om het werk af te maken.
Zaterdag gingen we dus naar de markt. Hannah en Ben gingen met Birgit mee naar de Kerikeri Market, een wat kleinere/toeristische markt. Ik had geluk en mocht met Roger mee naar de Whangarei Growers Market. Whangarei ligt op meer dan een uur rijden van Kerikeri, dus mijn wekker ging zaterdagochtend al om 03:00 uur (oef). Rond 05:00 uur kwamen we aan op de markt. Eerst moest de kraam natuurlijk worden opgebouwd. Daarna heb ik een rondje gelopen over de markt om de rest van de kraampjes te bekijken en dat gaf me ook de gelegenheid om met een aantal andere local farmers te praten. Mijn taak was de verkoop van onze zelfgeplukte mandarijntjes, courgettes en aardbeien, en ook sinaasappels, kiwis, andijvie en sla. In het begin moest ik even wennen aan het Nieuw-Zeelandse geld. Het $2 muntstuk is groter dan het $1 muntstuk, terwijl dit in Australië precies andersom was. Een vrouw kwam dus ook beledigd naar me terug toen ik haar het verkeerde wisselgeld had gegeven. Toen ik uitlegde dat ik een helper van Roger was en uit Nederland kwam, veranderde haar boosheid in interesse, en uiteindelijk heb ik nog lang met deze vrouw staan kletsen en gaf ze me nog allemaal tips over New Zealand. Alle klanten waren heel vriendelijk en geïnteresseerd. Iedereen die voorbij liep lachte ook vrolijk. Soms was het Kiwi accent wel lastig te verstaan voor me, en sommige mensen stelden ook vragen waar ik het antwoord niet op wist (bijvoorbeeld het verschil tussen twee soorten mandarijntjes). Het werk ging me uiteindelijk wel heel goed af en ik heb me dan ook erg vermaakt. Op de terugweg zijn we nog gestopt in Kawakawa, waar de beroemde Hundertwasser Toilets zijn. De kunstenaar Hundertwasser wilde het dorpje Kawakawa een toeristische boost geven en besloot er toiletten neer te zetten (een beetje in de style à la Gaudi), wat inderdaad gewerkt heeft, want kort daarna volgden de eerste restaurants, bars en souvenirshops. Daarna zijn we nog langs gegaan bij de Kerikeri Market. Deze markt verkocht niet alleen fruit en groenten, maar ook souvenirs, eten en drinken, en er speelden bands (een beetje zoals de markten in Kaapstad).
In onze vrije tijd hebben we in de middagen de omgeving rondom Kerikeri verkend. Hannah en Ben hadden een eigen auto, dus dat was ideaal. We zijn gaan zwemmen bij de Rainbow Falls (ijs-, ijs-, ijskoud), naar het strand geweest in Paihia, en een wandeling gemaakt langs de rivier in Kerikeri en daar met een mooi uitzicht wijntjes/ciders gedronken. In de avonden keken we vaak een film in ons woonkamertje en heb ik Hannah geholpen met haar Duitse taalcursus. Woensdagavond was pub night en nam Roger ons mee naar de local pub. Hier trakteerde hij ons op fish and chips en deden we mee aan de pub quiz. Het was erg gezellig en een hele belevenis tussen de local people. Vrijdagavond heeft Birgit voor ons gekookt, en aten we dus samen met de hele familie. De 16-jarige tweelingzoons waren heerlijk aan het puberen, dus van binnen heb ik erg gelachen om hun gedrag. Behalve het gekloot aan tafel, vertelden ze ook over hun leven op school en lieten ze foto’s zien van vroeger, dus dat was interessant om te horen en zien.
Deze week op de orchard was dus ook weer een geweldige tijd en wederom een heel leuke ervaring van “het echte Nieuw-Zeelandse leven”.
Morgen vertrek ik naar Raglan en Rotorua. In dit gebied op het North Island is veel vulkanisme, wat vanzelfsprekend spectaculaire landschappen oplevert, dus ik ben erg benieuwd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
