Een week vol contrasten
10 December 2015 | Nieuw Zeeland, Queenstown
Na de fijne tijd in Wanaka was het weer tijd om de backpack in te pakken en al mijn bagage weer in de bus te laden. Dat is echt iets waar ik naar uitkijk als ik weer thuis ben in Nederland: niet meer elke dag je backpack hoeven in te pakken en overal mee naartoe te slepen. En een nachtje goed slapen zou ook wel fijn zijn, want in hostels is het nooit stil en word je honderd keer per nacht wakker gemaakt. Kamergenoten lopen in en uit, snurken, staan vroeg op om naar het vliegveld te gaan, enz. Echt ongelooflijk hoeveel mensen ter wereld snurken, want serieus in élke hostelkamer waar ik tot nu toe heb geslapen was er minimaal één persoon die snurkte. Ik heb inmiddels ear plugs aangeschaft, dus het irritatieniveau blijft beperkt.
Mijn volgende bestemming was Dunedin en hier kwam ik aan op dinsdag 24 november. Echt een studentenstad, met allemaal leuke barretjes met live music. Dunedin heeft ook een historisch stadscentrum met mooie oude gebouwen. Dit geeft zo’n stad gelijk veel meer sfeer dan bijvoorbeeld het moderne Auckland of Wellington. Ik heb een rondje door de stad en over de universiteitscampus gewandeld, waarbij ik de steilste straat ter wereld ook nog even ben in gelopen. De rest van mijn dagen heb ik in het zonnetje in het park doorgebracht. Op de laatste dag regende het en heb ik de chocolate factory bezocht (unlimited chocolate!). Omdat ik Nederlands ben kreeg ik nog een beetje extra in mijn goodie bag, want mensen uit Europa eten gemiddeld het meeste chocolade (14 kg per persoon per jaar, pfoe).
Vanuit Dunedin ben ik naar Queenstown gegaan. Manon was hier ook nog, dus we besloten de enige echte Fergburger te gaan eten en te gaan stappen. We dachten wel even shotjes te gaan doen, but we will never do that again. 10 dollar per stuk. Dat is 7 euro voor één slokje drank... Voor de rest was het een erg leuke avond. Zondag was een dagje luieren op het strand en is onze poging om pannekoeken te bakken mislukt (zó slecht zijn de pannen in hostels dus).
Maandag 30 november was het tijd om weer een item van mijn bucket list af te strepen: the Routeburn Track! Dit is mijn eerste multi-day hike en ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten. Daarom had ik gekozen voor een guided hike (en ook omdat je dan een minder zware backpack hoeft te dragen). Het heeft mijn verwachtingen ver overtroffen, want alle drie de dagen waren absoluut fantastisch en ik heb zo ontzettend genoten. Van de hike, maar ook van de hele ervaring eromheen. Je had de veiligheid en kennis van een gids, maar de vrijheid van een eigen track. Meestal liep ik ook gewoon helemaal in mijn eentje, want iedereen heeft toch zijn eigen tempo.
Day 1 – met mijn zware backpack van 8 kg liep ik om zes uur ’s ochtends van mijn hostel naar het meeting point via de heuvelige straten van Queenstown. Hoe ga ik in godsnaam drie dagen volhouden met dit gewicht op mijn rug? Het welbekende voorstelrondje werd gedaan en de backpacks werden in de bus geladen. Ready to depart! Het was twee uur rijden tot aan Te Anau, waar we een korte pauze hielden. Ik besefte me dat ik de jongste in de groep was. Er waren vier mensen van mijn leeftijd (Rod en Luke uit Australia, en Shane en Natalie uit Singapore) en de rest was allemaal 40+, maar uiteindelijk bleek het een heel gezellige groep te zijn. Rond 11:00 uur kwamen we aan bij de start van de track. Backpack op de rug en lopen maar. Toen we eenmaal vertrokken waren viel het me eigenlijk nog best mee hoe zwaar het lopen met de backpack was. Ik veranderde echter al snel weer van gedachten toen we bergopwaarts gingen. Dat was echt pittig: het zweet stroomde over mijn rug en de tranen stonden in mijn ogen. Gelukkig konden we de backpacks bij een paaltje achterlaten toen we de Key Summit gingen beklimmen. Vanaf de top hadden we een prachtig uitzicht over besneeuwde bergen, valleien en rivieren. Opnieuw tranen in mijn ogen, maar dit keer van blijdschap vanwege dit prachtige uitzicht. We hadden ook echt ontzettend geluk met het mooie weer: blauwe lucht en volop zon. De weg terug naar beneden (terug naar het paaltje) ging snel. De backpack weer op en we liepen verder. Gelukkig niet meer zo steil, dus het was prima te doen. De lunch bleek een pakketje van de Fergbakery te zijn en was dan ook erg lekker. Na de lunch liep de track steil naar beneden. Ook dit stuk was lastig, want door de zware backpack is het extra moeilijk om je balans te behouden terwijl je naar beneden probeert te komen over rotsen en boomwortels. Niet lang daarna bereikten we een enorme waterval. Je kon niet over het pad zonder nat te worden. Heerlijk verfrissend, want ik zweette me de pleures. Daarna bereikten we een stuk dat the Orchard genoemd wordt. De begroeiing in dit gebied lijkt dan ook op een boomgaard. Nadat we ons hier een weg doorheen hadden gebaand bereikten we om 17:00 uur de Lake MacKenzie Lodge. Ik was verbaasd dat ik bij de snelste van de groep hoorde. In de lodge stond ons een heerlijke warme douche te wachten. Ook konden we genieten van kaas, olijfjes en wijn, terwijl we wachtten op de rest van de groep. Die kwamen al vrij snel na ons binnen. Behalve Ross, die liet nog een aantal uren langer op zich wachten. Ross is een moddervette Amerikaan. Serieus: echt héél dik. Zo blijkt maar weer dat je zo’n track niet alleen voltooid met goede physical fitness, maar ook zeker met de juiste mentality. De attitude van deze man was fantastisch. Hij staat zo positief in het leven. En wat een humor en zelfspot. Tijdens het dinner vertelde hij lachend dat hij met alles altijd de laatste is en dat hij dat dus wel gewend is. Toen hij de Milford Track liep (een andere multi-day hike in New Zealand), was hij ook uuuren te laat en was de boot zonder hem vertrokken. De politie moest hem in het donker komen halen. Ook vertelde hij hoe hij in de bergen in India door een rescue helicopter moest worden opgehaald (en bijna met trots voegde hij er aan toe hoeveel moeite men had om dat zware lichaam naar binnen te takelen). En daar is Ross op de Routeburn Track. Ik heb respect voor deze man dat hij zich door niets laat tegenhouden en gewoon doet wat hij wilt. Het dinner was een driegangenmenu met zalmsalade, biefstuk met asperges en sticky date pudding. Genieten. Daarna ging iedereen al vroeg naar bed. Ik deelde een kamer met Sue en Linda, twee vrouwen uit Auckland. Ze waren van mijn moeders leeftijd, maar stiekem vond ik het wel even fijn om twee moeders te hebben! Het was daarnaast ook gewoon erg gezellig en ik heb een leuke tijd met ze gehad in deze drie dagen. Ze hebben me zelfs aangeboden dat ik kerst bij hun mag komen vieren, dus dan hoef ik in ieder geval niet eenzaam in een vies hostel te zitten met de feestdagen.
Day 2 – ’s Ochtends was het tijd voor een stevig ontbijt en om 9:00 am liepen we naar Lake MacKenzie om een groepsfoto te maken. Vandaag was het ook weer prachtig weer: een beetje bewolkter wat eigenlijk wel fijn was. Vol energie begon ik aan dag twee van de track. Dit was de spectaculairste dag, want we kwamen boven de tree line en dat leverde dus ook prachtige uitzichten op. Het hoogste punt was bij Lake Harris op 1277 meter. Hier passeerden we ook de grens van Fiordland National Park naar Mount Aspiring National Park. Er lag zelfs nog sneeuw op het pad. Een deel van de track was afgesloten vanwege lawinegevaar, dus we namen een andere route. Aan het eind van de middag werd het steeds bewolkter. Ik was de rest van de groep kwijt geraakt (de ene helft ver voor me, de andere helft ver achter me) toen het een beetje begon te regenen. Gelukkig hield het al snel op en kwam de zon er weer door, dus de regenjas kon gelukkig in de tas blijven. Ineens werd ik ingehaald door de oudste van de groep: een Japanse vrouw van 75 jaar. Ingehaald worden door een bejaarde? Ik moest mijn tempo maar eens even omhoog doen dan! En maar goed ook, want een kwartier nadat ik de Routeburn Falls Lodge had bereikt, kwam de regen met bakken naar beneden. Heerlijk om dan met een kopje thee op de bank te zitten en naar buiten te kijken en na te genieten van de prachtige dingen die we vandaag hadden gezien. Arme Ross is nog steeds op de track, in de stromende regen… Een paar uur later kwam ook hij weer binnen – ondanks de regen nog steeds vrolijk en positief – en konden we gaan eten. Na zeven uur hiken had ik wel flinke honger. Een heerlijke soep, Nieuw-Zeelands lamsvlees en als toetje kregen we pannekoeken. Je pannekoek kreeg je echter niet zomaar: je moest hem vangen. Iemand anders gooide hem vanuit de pan door de eetzaal, en jij moest hem met je bordje op zien te vangen. Ontzettend gelachen. Heerlijk geslapen met het geluid van de regen en vogeltjes op de achtergrond.
Day 3 – De laatste dag van de track, en ook de makkelijkste. De regen was inmiddels opgehouden en had weer plaats gemaakt voor de zon. We hadden vier uur te gaan en de track liep voornamelijk langzaam naar beneden en lekker fris door het bos. Het was een makkelijk pad dus je hoefde niet continu te kijken waar je je voeten neerzette en je kon dus volop genieten van alles om je heen. Alles om me heen was bedekt met groen mos en bloemen, en hier en daar stroomde er een watervalletje. Op de achtergrond nog steeds de besneeuwde bergtoppen. Iedereen zei dat het zo een Lord of the Rings locatie kon zijn. Voor mij als non-LOTR-fan was het gewoon een prachtige sprookjesplek. We moesten wiebelige bruggetjes over, over de woeststromende rivier. Om 13:30 uur bereikten we het einde van de track, waar Ross lachend op ons lag te wachten. Hij was ’s ochtends op eigen initiatief wat eerder vertrokken, haha. Iedereen was blij en trots op zichzelf. Het groepsgevoel was fantastisch. We sloten de dag af met een drankje in Glenorchy.
Het was echt een week van contrasten. Aan het begin van de week was ik enorm verdrietig door het overlijden van Cassy, aan het eind van de week had ik tranen in mijn ogen van de prachtige landschappen en uitzichten op de Routeburn Track. Van een levende muis in mijn hostelbed in Dunedin (ja echt, en inclusief poepjes ook nog…) naar een tweepersoonsbed voor mezelf in de lodges op de track. Van noodles, pasta en mislukte pannekoeken naar een driegangenmenu met de beste wijn uit Nieuw-Zeeland. Van douchen met koud water met je ogen dicht (omdat je de vieze badkamer niet wilt zien) naar een heerlijke schone warme douche. Het was een luxe mini-vakantie van mijn backpackersbestaan en ik heb genoten van iedere minuut op deze track. De Nieuw-Zeelandse natuur blijft me keer op keer verbazen. Dit land is echt een paradise on earth.
Mijn volgende bestemming was Dunedin en hier kwam ik aan op dinsdag 24 november. Echt een studentenstad, met allemaal leuke barretjes met live music. Dunedin heeft ook een historisch stadscentrum met mooie oude gebouwen. Dit geeft zo’n stad gelijk veel meer sfeer dan bijvoorbeeld het moderne Auckland of Wellington. Ik heb een rondje door de stad en over de universiteitscampus gewandeld, waarbij ik de steilste straat ter wereld ook nog even ben in gelopen. De rest van mijn dagen heb ik in het zonnetje in het park doorgebracht. Op de laatste dag regende het en heb ik de chocolate factory bezocht (unlimited chocolate!). Omdat ik Nederlands ben kreeg ik nog een beetje extra in mijn goodie bag, want mensen uit Europa eten gemiddeld het meeste chocolade (14 kg per persoon per jaar, pfoe).
Vanuit Dunedin ben ik naar Queenstown gegaan. Manon was hier ook nog, dus we besloten de enige echte Fergburger te gaan eten en te gaan stappen. We dachten wel even shotjes te gaan doen, but we will never do that again. 10 dollar per stuk. Dat is 7 euro voor één slokje drank... Voor de rest was het een erg leuke avond. Zondag was een dagje luieren op het strand en is onze poging om pannekoeken te bakken mislukt (zó slecht zijn de pannen in hostels dus).
Maandag 30 november was het tijd om weer een item van mijn bucket list af te strepen: the Routeburn Track! Dit is mijn eerste multi-day hike en ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten. Daarom had ik gekozen voor een guided hike (en ook omdat je dan een minder zware backpack hoeft te dragen). Het heeft mijn verwachtingen ver overtroffen, want alle drie de dagen waren absoluut fantastisch en ik heb zo ontzettend genoten. Van de hike, maar ook van de hele ervaring eromheen. Je had de veiligheid en kennis van een gids, maar de vrijheid van een eigen track. Meestal liep ik ook gewoon helemaal in mijn eentje, want iedereen heeft toch zijn eigen tempo.
Day 1 – met mijn zware backpack van 8 kg liep ik om zes uur ’s ochtends van mijn hostel naar het meeting point via de heuvelige straten van Queenstown. Hoe ga ik in godsnaam drie dagen volhouden met dit gewicht op mijn rug? Het welbekende voorstelrondje werd gedaan en de backpacks werden in de bus geladen. Ready to depart! Het was twee uur rijden tot aan Te Anau, waar we een korte pauze hielden. Ik besefte me dat ik de jongste in de groep was. Er waren vier mensen van mijn leeftijd (Rod en Luke uit Australia, en Shane en Natalie uit Singapore) en de rest was allemaal 40+, maar uiteindelijk bleek het een heel gezellige groep te zijn. Rond 11:00 uur kwamen we aan bij de start van de track. Backpack op de rug en lopen maar. Toen we eenmaal vertrokken waren viel het me eigenlijk nog best mee hoe zwaar het lopen met de backpack was. Ik veranderde echter al snel weer van gedachten toen we bergopwaarts gingen. Dat was echt pittig: het zweet stroomde over mijn rug en de tranen stonden in mijn ogen. Gelukkig konden we de backpacks bij een paaltje achterlaten toen we de Key Summit gingen beklimmen. Vanaf de top hadden we een prachtig uitzicht over besneeuwde bergen, valleien en rivieren. Opnieuw tranen in mijn ogen, maar dit keer van blijdschap vanwege dit prachtige uitzicht. We hadden ook echt ontzettend geluk met het mooie weer: blauwe lucht en volop zon. De weg terug naar beneden (terug naar het paaltje) ging snel. De backpack weer op en we liepen verder. Gelukkig niet meer zo steil, dus het was prima te doen. De lunch bleek een pakketje van de Fergbakery te zijn en was dan ook erg lekker. Na de lunch liep de track steil naar beneden. Ook dit stuk was lastig, want door de zware backpack is het extra moeilijk om je balans te behouden terwijl je naar beneden probeert te komen over rotsen en boomwortels. Niet lang daarna bereikten we een enorme waterval. Je kon niet over het pad zonder nat te worden. Heerlijk verfrissend, want ik zweette me de pleures. Daarna bereikten we een stuk dat the Orchard genoemd wordt. De begroeiing in dit gebied lijkt dan ook op een boomgaard. Nadat we ons hier een weg doorheen hadden gebaand bereikten we om 17:00 uur de Lake MacKenzie Lodge. Ik was verbaasd dat ik bij de snelste van de groep hoorde. In de lodge stond ons een heerlijke warme douche te wachten. Ook konden we genieten van kaas, olijfjes en wijn, terwijl we wachtten op de rest van de groep. Die kwamen al vrij snel na ons binnen. Behalve Ross, die liet nog een aantal uren langer op zich wachten. Ross is een moddervette Amerikaan. Serieus: echt héél dik. Zo blijkt maar weer dat je zo’n track niet alleen voltooid met goede physical fitness, maar ook zeker met de juiste mentality. De attitude van deze man was fantastisch. Hij staat zo positief in het leven. En wat een humor en zelfspot. Tijdens het dinner vertelde hij lachend dat hij met alles altijd de laatste is en dat hij dat dus wel gewend is. Toen hij de Milford Track liep (een andere multi-day hike in New Zealand), was hij ook uuuren te laat en was de boot zonder hem vertrokken. De politie moest hem in het donker komen halen. Ook vertelde hij hoe hij in de bergen in India door een rescue helicopter moest worden opgehaald (en bijna met trots voegde hij er aan toe hoeveel moeite men had om dat zware lichaam naar binnen te takelen). En daar is Ross op de Routeburn Track. Ik heb respect voor deze man dat hij zich door niets laat tegenhouden en gewoon doet wat hij wilt. Het dinner was een driegangenmenu met zalmsalade, biefstuk met asperges en sticky date pudding. Genieten. Daarna ging iedereen al vroeg naar bed. Ik deelde een kamer met Sue en Linda, twee vrouwen uit Auckland. Ze waren van mijn moeders leeftijd, maar stiekem vond ik het wel even fijn om twee moeders te hebben! Het was daarnaast ook gewoon erg gezellig en ik heb een leuke tijd met ze gehad in deze drie dagen. Ze hebben me zelfs aangeboden dat ik kerst bij hun mag komen vieren, dus dan hoef ik in ieder geval niet eenzaam in een vies hostel te zitten met de feestdagen.
Day 2 – ’s Ochtends was het tijd voor een stevig ontbijt en om 9:00 am liepen we naar Lake MacKenzie om een groepsfoto te maken. Vandaag was het ook weer prachtig weer: een beetje bewolkter wat eigenlijk wel fijn was. Vol energie begon ik aan dag twee van de track. Dit was de spectaculairste dag, want we kwamen boven de tree line en dat leverde dus ook prachtige uitzichten op. Het hoogste punt was bij Lake Harris op 1277 meter. Hier passeerden we ook de grens van Fiordland National Park naar Mount Aspiring National Park. Er lag zelfs nog sneeuw op het pad. Een deel van de track was afgesloten vanwege lawinegevaar, dus we namen een andere route. Aan het eind van de middag werd het steeds bewolkter. Ik was de rest van de groep kwijt geraakt (de ene helft ver voor me, de andere helft ver achter me) toen het een beetje begon te regenen. Gelukkig hield het al snel op en kwam de zon er weer door, dus de regenjas kon gelukkig in de tas blijven. Ineens werd ik ingehaald door de oudste van de groep: een Japanse vrouw van 75 jaar. Ingehaald worden door een bejaarde? Ik moest mijn tempo maar eens even omhoog doen dan! En maar goed ook, want een kwartier nadat ik de Routeburn Falls Lodge had bereikt, kwam de regen met bakken naar beneden. Heerlijk om dan met een kopje thee op de bank te zitten en naar buiten te kijken en na te genieten van de prachtige dingen die we vandaag hadden gezien. Arme Ross is nog steeds op de track, in de stromende regen… Een paar uur later kwam ook hij weer binnen – ondanks de regen nog steeds vrolijk en positief – en konden we gaan eten. Na zeven uur hiken had ik wel flinke honger. Een heerlijke soep, Nieuw-Zeelands lamsvlees en als toetje kregen we pannekoeken. Je pannekoek kreeg je echter niet zomaar: je moest hem vangen. Iemand anders gooide hem vanuit de pan door de eetzaal, en jij moest hem met je bordje op zien te vangen. Ontzettend gelachen. Heerlijk geslapen met het geluid van de regen en vogeltjes op de achtergrond.
Day 3 – De laatste dag van de track, en ook de makkelijkste. De regen was inmiddels opgehouden en had weer plaats gemaakt voor de zon. We hadden vier uur te gaan en de track liep voornamelijk langzaam naar beneden en lekker fris door het bos. Het was een makkelijk pad dus je hoefde niet continu te kijken waar je je voeten neerzette en je kon dus volop genieten van alles om je heen. Alles om me heen was bedekt met groen mos en bloemen, en hier en daar stroomde er een watervalletje. Op de achtergrond nog steeds de besneeuwde bergtoppen. Iedereen zei dat het zo een Lord of the Rings locatie kon zijn. Voor mij als non-LOTR-fan was het gewoon een prachtige sprookjesplek. We moesten wiebelige bruggetjes over, over de woeststromende rivier. Om 13:30 uur bereikten we het einde van de track, waar Ross lachend op ons lag te wachten. Hij was ’s ochtends op eigen initiatief wat eerder vertrokken, haha. Iedereen was blij en trots op zichzelf. Het groepsgevoel was fantastisch. We sloten de dag af met een drankje in Glenorchy.
Het was echt een week van contrasten. Aan het begin van de week was ik enorm verdrietig door het overlijden van Cassy, aan het eind van de week had ik tranen in mijn ogen van de prachtige landschappen en uitzichten op de Routeburn Track. Van een levende muis in mijn hostelbed in Dunedin (ja echt, en inclusief poepjes ook nog…) naar een tweepersoonsbed voor mezelf in de lodges op de track. Van noodles, pasta en mislukte pannekoeken naar een driegangenmenu met de beste wijn uit Nieuw-Zeeland. Van douchen met koud water met je ogen dicht (omdat je de vieze badkamer niet wilt zien) naar een heerlijke schone warme douche. Het was een luxe mini-vakantie van mijn backpackersbestaan en ik heb genoten van iedere minuut op deze track. De Nieuw-Zeelandse natuur blijft me keer op keer verbazen. Dit land is echt een paradise on earth.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
