Hong Kong en aankomst in New Zealand!
06 September 2015 | Nieuw Zeeland, Auckland
Jaaa, het is weer tijd om deze reisblog nieuw leven in te blazen, want mijn tweede grote reis is begonnen! Mijn eerste bestemming is Nieuw-Zeeland, waar ik ongeveer vier maanden ga werken en rondreizen. Daarna ga ik een maand naar China om Hannah op te zoeken. Ten slotte wil ik nog terug naar Australië, als mijn bankrekening het tegen die tijd nog toestaat, waar ik dan waarschijnlijk met Xue (vriendinnetje van de vorige keer in Australië) ga reizen. Ik wil nog graag wat plekken aan de oostkust van Australië zien en naar Tasmania. Prima vooruitzichten dus!
Donderdag 3 september vertrok ik met de familie naar Schiphol. Hannah, Eva en Talitha waren ook nog gekomen om me uit te zwaaien, superleuk. Maar afscheid nemen blijft altijd moeilijk. Eindelijk 42 uur(!) later, op zaterdag 5 september, kwam ik aan in mijn hostel in Auckland. Het hostel ligt middenin de stad en het is erg gezellig. Net even een potje gepoold met twee jongens, en nu lig ik languit op een bank in de gemeenschappelijke lounge (alles om die vervelende kamergenoot maar te ontwijken (haha), welcome back in the hostel life). Ik ben nog helemaal gesloopt van de lange reis en ik heb toch wel een beetje last van de jetlag. Maar wauw, wat voelt het goed om hier in Nieuw-Zeeland te zijn! Lang een droom geweest, en nu is het “ineens” werkelijkheid.
De eerste vlucht van Amsterdam naar Hong Kong ging snel. Ik heb The Maze Runner gekeken en de rest van de vlucht heb ik geslapen. Voordat ik het wist landden we al in Hong Kong. Hier had ik een overstaptijd van maar liefst 13 uur. Gelukkig had ik een Nederlands meisje, Michelle, ontmoet die ook zo lang daar moest wachten. We besloten samen de stad in te gaan. Het bereiken van de stad alleen al was een hele opgave. Na lang zoeken en rondvragen op het vliegveld, kwamen we aan bij een balie waar we uiteindelijk (dachten begrepen te hebben dat we) een arrival form en een departure form moesten invullen, en vervolgens kregen we dan inderdaad een soort mini-visum met toestemming om het vliegveld te verlaten. Na nogmaals lang zoeken en rondvragen, vonden we een kiosk om een treinticket te kopen om naar de stad te gaan. Al die Chinese tekens overal maken het er niet gemakkelijk op natuurlijk. Het Engels van veel Chinezen laat wel te wensen over (een flesje water bestellen was al een uitdaging) en dankzij het mondkapje kan je ook het liplezen niet gebruiken om ze te begrijpen. Ze zijn echter wel heel vriendelijk en behulpzaam. Je hoeft maar eventjes verdwaald/hulpeloos om je heen te kijken en ze schieten je ongevraagd van alle kanten te hulp. Uiteindelijk hadden we het treinstation gevonden en stonden we ineens midden in de enorme stad Hong Kong. Een hele belevenis. Straten vol met Chinese tekens, felle kleuren, aparte geuren, enorme drukte. Maar het was zeker wel een fijne stad om te zijn. Toch is de stad ook heel Westers met alle bekende merken, wolkenkrabbers, e.d. Bijzonder om te zien allemaal. Michelle en ik zeiden ook heel vaak tegen elkaar “wauw, we zijn gewoon in Hong Kong, supergaaf!”. We hebben een hop on hop off bustour gedaan om zo in de relatief korte tijd toch een goede indruk te krijgen. Eerst de rode route door de stad en daarna de groene route langs de eilanden en bergen. 35 graden, smog en benauwd, en in vliegtuig-outfit. Zweten dus. De beroerde driving skills van de chauffeur zorgde voor nog ergere klotsende oksels van het angstzweet. En een bloedende elleboog van het heen en weer geschud. En schrammen van de takken waar we langs (doorheen) reden (en ja, ik was netjes op mijn stoeltje blijven zitten, hoor). Nadat de chauffeur door een superscherpe bocht ging zonder af te remmen en we vervolgens bijna op een tegenliggende bus knalden, was de lol er wel vanaf en hebben we de blauwe route maar laten zitten. Het was ook weer tijd om naar het vliegveld te gaan. We hadden graag ruim de tijd, voor het geval het vliegveld in komen weer net zo ingewikkeld zou zijn als eruit gaan. Het viel allemaal mee, dus hadden we nog lekker even tijd om een dutje te doen op een bankje. Daarna scheidden onze wegen: Michelle naar Australië en ik naar Nieuw-Zeeland.
Nadat mijn gate nog een paar keer was gewijzigd (van 36 naar 115 en terug naar 32, en dat ligt nog wel een stukje lopen uit elkaar…), konden we eindelijk gaan boarden. Er klopte (natuurlijk weer) iets niet met mijn boarding pass, dus die werd zonder uitleg doormidden gescheurd. Uiteindelijk wel een nieuwe gekregen natuurlijk, maar hierdoor was ik wel mijn stoel bij het raam kwijt. In plaats daarvan zat ik nu naast een jongen die elke 30 minuten naar de wc wilde of water wilde pakken. Aangezien ik aan het gangpad zat, maakte hij me dus ook elke 30 minuten wakker om er langs te kunnen. Ik vroeg hem op drie verschillende manieren in het Engels of we dan dus misschien beter van stoel konden ruilen, maar hij begreep me niet. Toppie. Mijn Chinees is na dat ene dagje ook nog net niet helemaal op dat niveau helaas. Ik weet nu alleen het teken voor treinstation, haha. De veiligheidsinstructie aan het begin van de vlucht was echt leuk trouwens. De leden van het Nieuw-Zeelandse rugby team All Blacks gingen de instructies rappen, en de zingende pug maakte het compleet. Minder leuk was de hevige turbulentie en dat zorgde meerdere keren voor achtbaan-taferelen, waarbij sommige passagiers ook echt gingen gillen en ik werd zelfs een beetje misselijk. Niet echt een prettige vlucht dus. Ik was dan ook blij toen we landden in Auckland. In deze stad in het noordelijke puntje van het North Island begin ik mijn reis. Ongelooflijk dat China en Nieuw-Zeeland ook zelfs nog 10 uur vliegen uit elkaar liggen. Bij aankomst moest ik eerst nog even een formulier invullen wat je komt doen en wat je allemaal bij je hebt, hetzelfde verhaal als toen in Australië. Ook werden mijn hiking shoes zorgvuldig geïnspecteerd op vuiltjes ("I like your shoes though", bedankt). Gelukkig had een meisje mij op Schiphol al verteld dat ik voor schone schoenen moest zorgen bij aankomst, dus ik was daarvoor al snel even het toilet in geglipt. Bij de paspoortcontrole volgde een heel interview over wat ik hier kwam doen, met allemaal gedetailleerde vragen. Enigszins voorzichtig begon ik mijn ingestudeerde verhaal: “I’m here for work & travel, but the main reason is holiday…”, zoals ze mij hadden verteld toen ik mijn visum kreeg. Als alleen “work” je antwoord is, kom je namelijk het land niet zomaar in. Haar conclusie was dat ik wel heel dapper was zonder plannen en zonder bekenden om op terug te vallen. Ineens veranderde deze strenge dame in een bezorgde moeder. Ja, de spanning begon nu ook wel weer een beetje toe te nemen: waarom wilde ik dit allemaal ook alweer? Nadat ze me succes en veel plezier wenste, kon ik verder lopen. Vanwege de serieuze dreiging van de Australische fruitvlieg (achgossie) was ook alles tijdelijk wat strenger geworden op het vliegveld. Toen ik eenmaal mijn bagage van de band had geplukt, werd ik dan ook begroet door twee honden (enorm grote sniffer dogs, geen schattige pugs), die mijn backpack wel erg interessant vonden. Hoppa, al mijn spullen door de X-ray machine (zie ik er dan zo verdacht uit of roken de honden Cassy misschien nog haha?). Na al dit extra gedoe kwam ik dan ein-de-lijk aan in de aankomsthal. Nog één laatste hindernis deed zich voor: ik was vergeten mijn bus ticket thuis uit te printen. Er stond in koeienletters in de mail that you MUST print the voucher and presenting it on your phone will not be accepted. Iedereen stuurde me weer een andere kant op, en na drie keer het hele vliegveld te hebben afgelopen vond ik eindelijk een plek om te printen. Die ene pagina kostte me maar liefst 5 Dollar (dat is 2,80 Euro, welkom in het dure Nieuw-Zeeland). Overal op en rondom het vliegveld stonden mensen met bordjes en spandoeken om elkaar te begroeten. Wel even een gek gevoel dat er niemand op mij stond te wachten. Toen kwam dus ook wel even het besef dat ik er de komende tijd weer helemaal alleen voor sta. Eng, maar dat is juist ook wat het zo leuk en vooral een leerzame ervaring maakt. Ik heb er superveel zin in! Al het begin is wennen in een onbekende stad waar je nog niemand kent. Maar echt alleen ben je eigenlijk nooit, er zijn zoveel andere backpackers, dus het contact is binnen no time gelegd. Tegelijkertijd voelde vandaag alles (na een goede nachtrust) in de stad ook wel vertrouwd aan, want het lijkt in veel opzichten wel op Perth in Australië, inclusief het oude vertrouwde “speelgoedpistool”-geluid van de stoplichten, haha.
Veel mensen vragen ook steeds of ik het niet spannend vind in mijn eentje. Ja, enorm. Het scheelt wel heel erg dat ik al een half jaar in Australië ben geweest, dus de ergste spanning is er wel vanaf wat betreft in je eentje reizen. Ik weet dus ook al hoe het er in het hostel-leven aan toe gaat en het kost me gelukkig vrij weinig moeite om mijn draai te vinden. Maar met werken in het buitenland heb ik nog geen ervaring, dus ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen! Sowieso heb ik nauwelijks ervaring met solliciteren enzo, na 6 jaar lang bij cafetaria Plokker te hebben gewerkt. Ik houd ook niet zo van het onbekende, en ik heb liever altijd wel een beetje duidelijk wat me te wachten staat. Zo’n reis kun je echter nooit goed van tevoren uitstippelen natuurlijk; het loopt altijd anders dan gedacht. Een uitdaging dus wel, en dat is eigenlijk ook wel het leuke eraan. Ik laat het maar gewoon allemaal op me af komen en ik zie wel waar ik terecht kom, en vooral genieten en geen zorgen maken! Mijn motto is dan ook: replace the fear of the unknown with curiosity.
Maandagochtend (morgen) heb ik een afspraak met een job search organisation, en ’s middags ga ik naar de bank etc. Inmiddels heb ik ook een Nieuw-Zeelands telefoonnummer geregeld, dus vanaf nu ben ik daar op te bereiken (Whatsapp blijft wel op mijn Nederlandse nummer). Even alle officiële dingen regelen en dan is het lekker tijd om de komende maanden volop te genieten, nieuwe mensen te leren kennen en prachtige plekken te ontdekken (en te werken, “but the main reason is holiday”!).
Donderdag 3 september vertrok ik met de familie naar Schiphol. Hannah, Eva en Talitha waren ook nog gekomen om me uit te zwaaien, superleuk. Maar afscheid nemen blijft altijd moeilijk. Eindelijk 42 uur(!) later, op zaterdag 5 september, kwam ik aan in mijn hostel in Auckland. Het hostel ligt middenin de stad en het is erg gezellig. Net even een potje gepoold met twee jongens, en nu lig ik languit op een bank in de gemeenschappelijke lounge (alles om die vervelende kamergenoot maar te ontwijken (haha), welcome back in the hostel life). Ik ben nog helemaal gesloopt van de lange reis en ik heb toch wel een beetje last van de jetlag. Maar wauw, wat voelt het goed om hier in Nieuw-Zeeland te zijn! Lang een droom geweest, en nu is het “ineens” werkelijkheid.
De eerste vlucht van Amsterdam naar Hong Kong ging snel. Ik heb The Maze Runner gekeken en de rest van de vlucht heb ik geslapen. Voordat ik het wist landden we al in Hong Kong. Hier had ik een overstaptijd van maar liefst 13 uur. Gelukkig had ik een Nederlands meisje, Michelle, ontmoet die ook zo lang daar moest wachten. We besloten samen de stad in te gaan. Het bereiken van de stad alleen al was een hele opgave. Na lang zoeken en rondvragen op het vliegveld, kwamen we aan bij een balie waar we uiteindelijk (dachten begrepen te hebben dat we) een arrival form en een departure form moesten invullen, en vervolgens kregen we dan inderdaad een soort mini-visum met toestemming om het vliegveld te verlaten. Na nogmaals lang zoeken en rondvragen, vonden we een kiosk om een treinticket te kopen om naar de stad te gaan. Al die Chinese tekens overal maken het er niet gemakkelijk op natuurlijk. Het Engels van veel Chinezen laat wel te wensen over (een flesje water bestellen was al een uitdaging) en dankzij het mondkapje kan je ook het liplezen niet gebruiken om ze te begrijpen. Ze zijn echter wel heel vriendelijk en behulpzaam. Je hoeft maar eventjes verdwaald/hulpeloos om je heen te kijken en ze schieten je ongevraagd van alle kanten te hulp. Uiteindelijk hadden we het treinstation gevonden en stonden we ineens midden in de enorme stad Hong Kong. Een hele belevenis. Straten vol met Chinese tekens, felle kleuren, aparte geuren, enorme drukte. Maar het was zeker wel een fijne stad om te zijn. Toch is de stad ook heel Westers met alle bekende merken, wolkenkrabbers, e.d. Bijzonder om te zien allemaal. Michelle en ik zeiden ook heel vaak tegen elkaar “wauw, we zijn gewoon in Hong Kong, supergaaf!”. We hebben een hop on hop off bustour gedaan om zo in de relatief korte tijd toch een goede indruk te krijgen. Eerst de rode route door de stad en daarna de groene route langs de eilanden en bergen. 35 graden, smog en benauwd, en in vliegtuig-outfit. Zweten dus. De beroerde driving skills van de chauffeur zorgde voor nog ergere klotsende oksels van het angstzweet. En een bloedende elleboog van het heen en weer geschud. En schrammen van de takken waar we langs (doorheen) reden (en ja, ik was netjes op mijn stoeltje blijven zitten, hoor). Nadat de chauffeur door een superscherpe bocht ging zonder af te remmen en we vervolgens bijna op een tegenliggende bus knalden, was de lol er wel vanaf en hebben we de blauwe route maar laten zitten. Het was ook weer tijd om naar het vliegveld te gaan. We hadden graag ruim de tijd, voor het geval het vliegveld in komen weer net zo ingewikkeld zou zijn als eruit gaan. Het viel allemaal mee, dus hadden we nog lekker even tijd om een dutje te doen op een bankje. Daarna scheidden onze wegen: Michelle naar Australië en ik naar Nieuw-Zeeland.
Nadat mijn gate nog een paar keer was gewijzigd (van 36 naar 115 en terug naar 32, en dat ligt nog wel een stukje lopen uit elkaar…), konden we eindelijk gaan boarden. Er klopte (natuurlijk weer) iets niet met mijn boarding pass, dus die werd zonder uitleg doormidden gescheurd. Uiteindelijk wel een nieuwe gekregen natuurlijk, maar hierdoor was ik wel mijn stoel bij het raam kwijt. In plaats daarvan zat ik nu naast een jongen die elke 30 minuten naar de wc wilde of water wilde pakken. Aangezien ik aan het gangpad zat, maakte hij me dus ook elke 30 minuten wakker om er langs te kunnen. Ik vroeg hem op drie verschillende manieren in het Engels of we dan dus misschien beter van stoel konden ruilen, maar hij begreep me niet. Toppie. Mijn Chinees is na dat ene dagje ook nog net niet helemaal op dat niveau helaas. Ik weet nu alleen het teken voor treinstation, haha. De veiligheidsinstructie aan het begin van de vlucht was echt leuk trouwens. De leden van het Nieuw-Zeelandse rugby team All Blacks gingen de instructies rappen, en de zingende pug maakte het compleet. Minder leuk was de hevige turbulentie en dat zorgde meerdere keren voor achtbaan-taferelen, waarbij sommige passagiers ook echt gingen gillen en ik werd zelfs een beetje misselijk. Niet echt een prettige vlucht dus. Ik was dan ook blij toen we landden in Auckland. In deze stad in het noordelijke puntje van het North Island begin ik mijn reis. Ongelooflijk dat China en Nieuw-Zeeland ook zelfs nog 10 uur vliegen uit elkaar liggen. Bij aankomst moest ik eerst nog even een formulier invullen wat je komt doen en wat je allemaal bij je hebt, hetzelfde verhaal als toen in Australië. Ook werden mijn hiking shoes zorgvuldig geïnspecteerd op vuiltjes ("I like your shoes though", bedankt). Gelukkig had een meisje mij op Schiphol al verteld dat ik voor schone schoenen moest zorgen bij aankomst, dus ik was daarvoor al snel even het toilet in geglipt. Bij de paspoortcontrole volgde een heel interview over wat ik hier kwam doen, met allemaal gedetailleerde vragen. Enigszins voorzichtig begon ik mijn ingestudeerde verhaal: “I’m here for work & travel, but the main reason is holiday…”, zoals ze mij hadden verteld toen ik mijn visum kreeg. Als alleen “work” je antwoord is, kom je namelijk het land niet zomaar in. Haar conclusie was dat ik wel heel dapper was zonder plannen en zonder bekenden om op terug te vallen. Ineens veranderde deze strenge dame in een bezorgde moeder. Ja, de spanning begon nu ook wel weer een beetje toe te nemen: waarom wilde ik dit allemaal ook alweer? Nadat ze me succes en veel plezier wenste, kon ik verder lopen. Vanwege de serieuze dreiging van de Australische fruitvlieg (achgossie) was ook alles tijdelijk wat strenger geworden op het vliegveld. Toen ik eenmaal mijn bagage van de band had geplukt, werd ik dan ook begroet door twee honden (enorm grote sniffer dogs, geen schattige pugs), die mijn backpack wel erg interessant vonden. Hoppa, al mijn spullen door de X-ray machine (zie ik er dan zo verdacht uit of roken de honden Cassy misschien nog haha?). Na al dit extra gedoe kwam ik dan ein-de-lijk aan in de aankomsthal. Nog één laatste hindernis deed zich voor: ik was vergeten mijn bus ticket thuis uit te printen. Er stond in koeienletters in de mail that you MUST print the voucher and presenting it on your phone will not be accepted. Iedereen stuurde me weer een andere kant op, en na drie keer het hele vliegveld te hebben afgelopen vond ik eindelijk een plek om te printen. Die ene pagina kostte me maar liefst 5 Dollar (dat is 2,80 Euro, welkom in het dure Nieuw-Zeeland). Overal op en rondom het vliegveld stonden mensen met bordjes en spandoeken om elkaar te begroeten. Wel even een gek gevoel dat er niemand op mij stond te wachten. Toen kwam dus ook wel even het besef dat ik er de komende tijd weer helemaal alleen voor sta. Eng, maar dat is juist ook wat het zo leuk en vooral een leerzame ervaring maakt. Ik heb er superveel zin in! Al het begin is wennen in een onbekende stad waar je nog niemand kent. Maar echt alleen ben je eigenlijk nooit, er zijn zoveel andere backpackers, dus het contact is binnen no time gelegd. Tegelijkertijd voelde vandaag alles (na een goede nachtrust) in de stad ook wel vertrouwd aan, want het lijkt in veel opzichten wel op Perth in Australië, inclusief het oude vertrouwde “speelgoedpistool”-geluid van de stoplichten, haha.
Veel mensen vragen ook steeds of ik het niet spannend vind in mijn eentje. Ja, enorm. Het scheelt wel heel erg dat ik al een half jaar in Australië ben geweest, dus de ergste spanning is er wel vanaf wat betreft in je eentje reizen. Ik weet dus ook al hoe het er in het hostel-leven aan toe gaat en het kost me gelukkig vrij weinig moeite om mijn draai te vinden. Maar met werken in het buitenland heb ik nog geen ervaring, dus ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen! Sowieso heb ik nauwelijks ervaring met solliciteren enzo, na 6 jaar lang bij cafetaria Plokker te hebben gewerkt. Ik houd ook niet zo van het onbekende, en ik heb liever altijd wel een beetje duidelijk wat me te wachten staat. Zo’n reis kun je echter nooit goed van tevoren uitstippelen natuurlijk; het loopt altijd anders dan gedacht. Een uitdaging dus wel, en dat is eigenlijk ook wel het leuke eraan. Ik laat het maar gewoon allemaal op me af komen en ik zie wel waar ik terecht kom, en vooral genieten en geen zorgen maken! Mijn motto is dan ook: replace the fear of the unknown with curiosity.
Maandagochtend (morgen) heb ik een afspraak met een job search organisation, en ’s middags ga ik naar de bank etc. Inmiddels heb ik ook een Nieuw-Zeelands telefoonnummer geregeld, dus vanaf nu ben ik daar op te bereiken (Whatsapp blijft wel op mijn Nederlandse nummer). Even alle officiële dingen regelen en dan is het lekker tijd om de komende maanden volop te genieten, nieuwe mensen te leren kennen en prachtige plekken te ontdekken (en te werken, “but the main reason is holiday”!).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
