Goodbye North, Hello South
22 November 2015 | Nieuw Zeeland, Wanaka
Er is alweer bijna een maand verstreken sinds mijn vorige blog. De dagen zitten vol met leuke dingen en ik heb zoveel gezellige mensen om me heen, dus er is altijd wel iets te doen en blijft de laptop opgeborgen in de backpack. Bovendien loopt New Zealand verrassend genoeg enorm achter wat betreft cellphone coverage en wifi, maar stiekem vind ik het ook wel heerlijk om af en toe een aantal dagen onbereikbaar te zijn en volop te genieten van het hier en nu.
Na de lange hike in Tongariro National Park heb ik even een paar dagen rust gepakt en in de hot pool gedobberd en lezend bij het haardvuur doorgebracht. Ik moest wachten op de volgende bus die pas twee dagen later kwam. Gelukkig was Claudia er ook nog, dus het waren twee gezellige dagen. Behalve een paar hotels en een benzinestation was er helemaal niets in dit dorpje, dus we moesten verplicht drie avonden achter elkaar uiteten in het restaurant van ons hotel. Helemaal niet erg natuurlijk. Erg genoten na weken van pasta en noodles (het bekende backpackers voer). Woensdag 28 oktober hebben Claudia en ik de bus gepakt naar Wellington. Gelukkig was dit maar één dag rijden, want de groep lag ons totaal niet en de buschauffeur was ook maar een rare kerel. In Wellington was het tijd om afscheid te nemen van Claudia, toch wel even gek na de leuke tijd die we samen hebben gehad sinds Rotorua. Ik bleef namelijk langer in Wellington om mijn Chinese tourist visa te regelen bij de Chinese ambassade. Het was nog even een gedoe om alle benodigde documenten bij elkaar te verzamelen en om het juiste gebouw te vinden (een bordje met “the visa office has been relocated to…” stond bij de deur), maar uiteindelijk ging de aanvraag wel zonder problemen. De man achter de balie bleef nog wel zenuwslopend lang naar Hannah’s adres staren, maar uiteindelijk zette hij toch de approval stempel. Een week later kon ik het visum ophalen. Mooi even een weekje tijd om rustig aan te doen en uit te zieken, want ik had inmiddels een griepje opgelopen. Toch heb ik niet stil gezeten. In die week ben ik drie keer naar het Te Papa museum geweest (zo indrukwekkend!), heb ik de cable car gepakt naar de Botanic Gardens, heb ik rondgelopen in Thorndon met allemaal leuke vintage boetiquejes, heb ik Mount Victoria beklommen voor een prachtig uitzicht over de stad, heb ik de Beehive en de Parliament Buildings bezocht, en heb ik langs de haven gelopen waar allemaal leuke restaurantjes zitten. Toen ik hier zo rondliep bedacht ik me dat ik hier best wel zou kunnen wonen..., als het er niet zo hard zou waaien. Wellington is de hoofdstad van New Zealand en staat ook wel bekend als “the windy capital”. Dat heb ik wel gemerkt: sommige dagen was de wind echt sterk en koud en was ik blij met mijn dikke sjaal, terwijl het 16 graden was (maar de gevoelstemperatuur dus veel lager). Zaterdag 31 oktober was het een grote drukte in de stad: de nacht van Halloween, de nacht dat Nieuw-Zeeland de rugby finale won van Australië, en de avond dat Robbie Williams optrad. Ik had graag een Halloween feestje mee willen maken en ik had ook graag de rugby match willen kijken in een leuk barretje, maar omdat mijn paspoort nog bij de Chinese ambassade lag, kwam ik nergens naar binnen.
Vrijdag 6 november had ik dan eindelijk mijn visum gekregen en mijn paspoort weer terug, en kon ik de ferry pakken naar het South Island. Tijdens deze 3.5 uur durende ferry tocht door de Queen Charlotte Sound hadden we prachtig uitzicht over helderblauw water en groene heuvels en eilandjes. En wat een enorm schip: 10 verdiepingen met restaurantjes, lounges en zelfs een bioscoop. Mijn eerste stop op het South Island was Picton. Hier verbleef ik in een 100 jaar oude villa die was omgebouwd tot hostel. Het was er erg gezellig en sfeervol. Ook was het fantastisch weer en kon ik voor het eerst in New Zealand mijn shorts aan en heb ik lekker een middag op het strand gelegen. Sleep ik die volle zware backpack met zomerkleding dus toch niet helemaal voor niets mee. Verder heb ik in Picton de Tirohanga Track gelopen en een wine tour gedaan. Tijdens deze wine tour hebben we vijf wineries bezocht, waar we elke keer acht soorten wijn mochten proeven. Na deze 40 flinke slokken wijn was de groep dus best wel aangeschoten. Ik zat in een groep met twee oudere echtparen uit New Zealand. Ze leken een beetje stijfjes en saai, maar ik had me vergist, want deze mensen bleken echt enorm gezellig te zijn (ook al vóór de eerste wijn hoor) en ik heb een leuke tijd met ze gehad en logeeradres gescoord. De dag afgesloten met een bezoekje aan de chocolate factory.
De volgende stop op het South Island was Nelson. Lovely little Nelson, want wat een leuk stadje! In Nelson had ik alleen helaas alle dagen regen, dus dan is er niet veel te doen. Ik heb nog even the Center of New Zealand heuvel beklommen, maar het was te bewolkt voor een mooi uitzicht. Maar nu kan ik in ieder geval zeggen dat ik in het geografische centrum van Nieuw-Zeeland heb gestaan, haha.
Na twee dagen had ik het dus al wel gezien in rainy Nelson en heb ik vervroegd de bus gepakt naar Abel Tasman National Park. Hier kwam ik weer een groepje mensen tegen die ik al eerder had ontmoet, dus het was erg gezellig. De eerste avond deden we een barbecue met mosselen als side dish. Ik heb de mosselen schoongemaakt en zelfs een paar gegeten (ja, echt waar mama, haha). In Abel Tasman heb ik met Selena, Holly, Anna en Kate een sailing tour gedaan. Mijn eerste keer op een zeilboot, heel gaaf. We maakten een stop bij Split Apple Rock, waar Anna en ik een duik in het koude water namen voor een foto met deze rots. The brave ones. Verder zagen we een heleboel zeehonden, stingrays en mooie vogels. Vervolgens werden we afgezet bij Anchorage Bay, vanaf waar we naar het volgende strand zijn gelopen waar een aantal kayaks op ons lag te wachten. Ik ging in een double kayak met Selena. Selena komt uit Canada maar haar oma is Nederlands. Sinds een paar weken probeert ze dus Nederlands te leren en dus hebben we geoefend tijdens het kayaken. Erg lachwekkend af en toe. Aan het eind van de middag begon het heel hard te regenen en zijn we snel aan land gegaan. De volgende dag heb ik een deel van de Abel Tasman Coastal Track gelopen met Richarda en Ira. Wederom een enorme regenbui over ons heen gekregen, maar desondanks was het een geslaagde 8 hours walk, met aan het eind nog een beetje zon wat alles nog duizend keer mooier maakte. Glittering golden beaches, blue-green water and lush coastal native bush. De terugweg over hetzelfde pad was trouwens totaal anders dan de heenweg. Het eb en vloed verschil van maar liefst zes meter maakt dat het uitzicht totaal verandert in een paar uur tijd. De in overvloed aanwezige bulten op mijn benen nam ik de volgende dag maar voor lief. Die sand flies ga ik in ieder geval niet missen als ik terugben in Nederland.
Het was jammer om beautiful Abel Tasman te verlaten, maar er lag nog veel meer moois op me te wachten in de volgende bestemming: Franz Josef. We reden via Westport (met een pancakes breakfast bij de Pancake Rocks) en Greymouth (een doods stadje) naar Franz Josef. In Franz Josef heb ik een helicopter flight gemaakt en een hike gedaan op de gletsjer. Dit was absoluut één van de beste dagen in New Zealand en misschien zelfs wel één van de beste dagen in mijn leven. Vanuit de helikopter hadden we een prachtig uitzicht over de bergen en de gletsjer. De helikopter landde op de gletsjer, waar we vervolgens onze crampons onder de schoenen moesten bevestigen. Daarna was het een kwestie van de guides volgen, die met axes een soort van trappetjes hakten in het ijs. Het ijs leek op sommige plekken blauw, vooral daar waar we door de crevasses (gleuven tussen twee stukken ijs) moesten lopen. Of nouja, lopen? Het was meer jezelf er tussendoor wringen. Een paar dagen geleden waren deze crevasses nog prima begaanbaar, maar in de tussentijd waren ze al weer dichter naar elkaar toe bewogen en daar hadden de guides even geen rekening mee gehouden. Het ijs beweegt namelijk continu. Ook smelt het ijs op sommige punten, dus soms moesten we door het water waden. Het was zo ongelooflijk mooi op de gletsjer; niet te omschrijven. Na dit ijsavontuur was het tijd om op te warmen in de hot pools. Hier heb ik de rest van de middag doorgebracht met Janne, Mari en Adam. Heel gaaf om te beseffen wat we die ochtend hadden gedaan, en ook het besef dat de gletsjer steeds verder wegsmelt en over een aantal tientallen jaren helemaal niet meer bestaat. Het was echt een geweldige dag, en het feit dat ik er vier dagen op heb moeten wachten maakte het misschien nog wel specialer. Het werd namelijk elke keer weer gecancelled vanwege slecht weer (regen en laaghangende bewolking). Ik werd met de dag chagrijniger dat het steeds gecancelled werd. Maar toen ik een paar dagen later hoorde van de helicopter crash boven Fox glacier, snapte ik toch wel waarom ze zo voorzichtig zijn met de weersomstandigheden.
In Franz Josef hebben we ook de Robert Point Walk gelopen. 5 hours return zei het bordje, dus dat leek ons wel een mooie walk voor de middag. Na een tijdje stond er echter ook een bordje met dat je voorzichtig moet zijn en dat er al meerdere mensen zijn overleden op de track (verdronken, van een cliff gevallen, dat soort dingen), “so if you feel unsure, please go back”. Zulke bordjes zetten ze er wel vaker neer en dan is het puur bangmakerij, dachten we. Maar hadden we nou toch maar naar dat bordje geluisterd… De track begon met spannende bruggen met een maximum load van 5 persons, en eentje zelfs maar 1 person. Lekker wiebelig door de wind, maar prima te doen (als je niet naar beneden keek). Daarna liep de track verder door het bos. Er was echter geen normaal wandelpad. Je moest klimmen over met mos bedekte rotsen. Op handen en voeten, goed kijken waar je gaat en steeds weer vastgrijpen aan de boomstronken. In combinatie met de regen werd die mos een groot glad gebeuren, en ik ben dus meerdere keren uitgegleden en gevallen. Na een tijdje was de lol er dus wel vanaf en ben ik met Ciara en Éanna teruggekeerd. De weg naar beneden was echter nóg moeilijker en het kostte ons uuuren. Ciara en ik hadden er wel echt moeite mee, maar gelukkig was Éanna er als sterke man om ons te helpen. We hadden al bedacht dat het een mooi baantje voor ons zou zijn om op elk bordje het aantal uren aan te passen, want die 5 hours klopte duidelijk van geen kant.
Donderdag 19 november heb ik de bus naar Wanaka gepakt. We reden via de Haast Pass, wat een van de mooiste scenic drives in New Zealand is. Blij dat ik niet zelf hoefde te rijden, want het was een behoorlijke slingerweg met heel veel one lane bridges. Ik keek mijn ogen uit toen we langs Lake Wanaka en Lake Hawea kwamen, zo mooi. Vanaf Mount Iron die ik met Janne en Mari heb beklommen was het uitzicht nóg mooier. Daarna kwamen we de town of Wanaka binnen. Wanaka is zo leuk! Echt mijn favoriete stadje in New Zealand tot nu toe. De locals noemen het de kleine, ontoeristische variant van Queenstown. Wanaka ligt (hoe verrassend) aan Lake Wanaka, en is omringd met bergen met halfbesneeuwde bergtoppen. De sfeer is er zo relaxed en er zijn leuke restaurantjes en cafeetjes, en heel veel mooie hiking routes. Na een hele dag in de bus was het wel tijd om iets actiefs te gaan doen en besloot ik met Ciara en Éanna de Rob Roy glacier track te doen. We waren inmiddels wel een goed team in samen hiken, en we hebben hetzelfde tempo dus dat is wel fijn. Het begin van de track lag echter een uur buiten de stad, dus er moest transport geregeld worden. Er reed wel een company naartoe, maar die vroeg ontzettend veel geld voor een uurtje in de bus (70 dollars), dus dat gingen we mooi niet doen. We zijn dus gaan liften, nadat we ons hadden laten verzekeren door de locals dat liften completely safe is, al helemaal met een man erbij. We stapten in bij twee Aussies, maar die gingen een andere track lopen dus ze dropten ons halverwege langs de kant van de weg. Helemaal niet erg, want het was hier zo mooi, dus ik heb mooi van de gelegenheid gebruik gemaakt om van het landschap te genieten en foto’s te maken. Een kwartiertje later stopte er een Amerikaans koppel en werden we achterin hun campervan gepropt. Maar we waren al lang blij dat we een lift hadden. Na een tijdje kwamen ze er echter achter dat ze niet genoeg benzine hadden om bij de track te komen en dat ze liever omkeerden naar Wanaka. Wederom werden we dus langs de kant van de weg achtergelaten om te wachten op een volgende auto. Dit was wederom een campervan, en een hele oude. Toen we vervolgens over een gravel road en door verschillende floodways moesten rijden, werd het dus nog een heel avontuur met de bijbehorende blauwe plekken. Flashbacks naar Australië, maar gelukkig geen lekke band dit keer. In Wanaka was het die dag supermooi zonnig weer, maar hoe dichterbij we bij de track kwamen, hoe bewolkter het werd. Het zonnetje deed nog wel zijn best om er door heen te komen, dus we besloten de track toch te gaan lopen. Het begin was heel steil en vermoeiend, maar daarna was het genieten van de omgeving. Toen we de top hadden bereikt hadden we een fantastisch uitzicht op de Rob Roy gletsjer: blauw ijs, wit sneeuw, prachtige bergen. Mooie plek om onze lunch te nuttigen. Ineens hoorden we een hard geluid, alsof er een vrachtwagen naast ons optrok. We keken omhoog en zagen een lawine van de berg naar beneden komen! Een paar seconden was ik in paniek, maar gelukkig was het maar een kleine lawine en hij stopte halverwege op een soort plateau. Thank god, geluk gehad. De weg naar beneden ging vlot en op de terugweg was het liften meer succesvol. ’s Avonds ben ik in Wanaka nog drankjes gaan doen in de Lake Bar. Het was zaterdagavond en er waren heel veel locals in town, dus het was erg gezellig.
Verder heb ik in Wanaka lekker vakantie gevierd met Manon, een vriendinnetje uit Zwitserland. Erg gezellig, dus dat is absoluut een blijvende vriendschap. Lekker van de zon genoten, op het strand gelegen, op het terras gezeten en naar de bioscoop geweest. De bioscoop was trouwens ook een hele ervaring. De bioscoopzaal bestond niet uit bioscoopstoelen, maar uit een verzameling oude banken in verschillende vormen en kleuren. Wel moeilijk om dan wakker te blijven tijdens de film, haha. Bij aanvang van de film kon je chocolate cookies bestellen en die werden dan versgebakken om af te halen tijdens de pauze. Lekkerrr. Aan het eind van de pauze kwam de eigenaar van de bioscoop de zaal in om te vragen of hij de film weer aan kon zetten. Lekker ouderwets dus, haha. Ook heb ik nog langs de Clutha River gelopen. De rivier had dezelfde prachtige blauwe kleur als de gletsjer, en wordt dan dus ook gevormd door smeltwater van de gletsjer. Op een gegeven moment stond er weer een danger bordje, namelijk dat er rotsen naar beneden konden vallen en dat je maar beter snel moet doorlopen. Even flink de pas erin voor 50 meter tot het volgende bordje die zei dat het vanaf nu weer veilig is. Toen hoorde ik een geluid en toen ik me omdraaide zag ik rotsen naar beneden komen en op het pad landen. Wederom geluk gehad…
Zoals ik al zei is Wanaka echt fantastisch. De sfeer hier is zo fijn. Ik blijf maar staren naar de prachtige natuur, die zelfs vanuit het hostel te zien is. De mensen zijn zo vriendelijk. Er is veel te doen, maar er zijn ook veel mooie plekjes om je rust te pakken en even alleen te zijn. Als ik één plek zou moeten noemen waar ik in New Zealand zou willen wonen, dan zou dat dus Wanaka zijn. Helaas begint de tijd te dringen met nog maar vier weken in New Zealand in het vooruitzicht. Morgen pak ik dus jammer genoeg de bus naar Queenstown en daarna verder down south, maar ook daar gaat het vast wel weer heel leuk worden!
Na de lange hike in Tongariro National Park heb ik even een paar dagen rust gepakt en in de hot pool gedobberd en lezend bij het haardvuur doorgebracht. Ik moest wachten op de volgende bus die pas twee dagen later kwam. Gelukkig was Claudia er ook nog, dus het waren twee gezellige dagen. Behalve een paar hotels en een benzinestation was er helemaal niets in dit dorpje, dus we moesten verplicht drie avonden achter elkaar uiteten in het restaurant van ons hotel. Helemaal niet erg natuurlijk. Erg genoten na weken van pasta en noodles (het bekende backpackers voer). Woensdag 28 oktober hebben Claudia en ik de bus gepakt naar Wellington. Gelukkig was dit maar één dag rijden, want de groep lag ons totaal niet en de buschauffeur was ook maar een rare kerel. In Wellington was het tijd om afscheid te nemen van Claudia, toch wel even gek na de leuke tijd die we samen hebben gehad sinds Rotorua. Ik bleef namelijk langer in Wellington om mijn Chinese tourist visa te regelen bij de Chinese ambassade. Het was nog even een gedoe om alle benodigde documenten bij elkaar te verzamelen en om het juiste gebouw te vinden (een bordje met “the visa office has been relocated to…” stond bij de deur), maar uiteindelijk ging de aanvraag wel zonder problemen. De man achter de balie bleef nog wel zenuwslopend lang naar Hannah’s adres staren, maar uiteindelijk zette hij toch de approval stempel. Een week later kon ik het visum ophalen. Mooi even een weekje tijd om rustig aan te doen en uit te zieken, want ik had inmiddels een griepje opgelopen. Toch heb ik niet stil gezeten. In die week ben ik drie keer naar het Te Papa museum geweest (zo indrukwekkend!), heb ik de cable car gepakt naar de Botanic Gardens, heb ik rondgelopen in Thorndon met allemaal leuke vintage boetiquejes, heb ik Mount Victoria beklommen voor een prachtig uitzicht over de stad, heb ik de Beehive en de Parliament Buildings bezocht, en heb ik langs de haven gelopen waar allemaal leuke restaurantjes zitten. Toen ik hier zo rondliep bedacht ik me dat ik hier best wel zou kunnen wonen..., als het er niet zo hard zou waaien. Wellington is de hoofdstad van New Zealand en staat ook wel bekend als “the windy capital”. Dat heb ik wel gemerkt: sommige dagen was de wind echt sterk en koud en was ik blij met mijn dikke sjaal, terwijl het 16 graden was (maar de gevoelstemperatuur dus veel lager). Zaterdag 31 oktober was het een grote drukte in de stad: de nacht van Halloween, de nacht dat Nieuw-Zeeland de rugby finale won van Australië, en de avond dat Robbie Williams optrad. Ik had graag een Halloween feestje mee willen maken en ik had ook graag de rugby match willen kijken in een leuk barretje, maar omdat mijn paspoort nog bij de Chinese ambassade lag, kwam ik nergens naar binnen.
Vrijdag 6 november had ik dan eindelijk mijn visum gekregen en mijn paspoort weer terug, en kon ik de ferry pakken naar het South Island. Tijdens deze 3.5 uur durende ferry tocht door de Queen Charlotte Sound hadden we prachtig uitzicht over helderblauw water en groene heuvels en eilandjes. En wat een enorm schip: 10 verdiepingen met restaurantjes, lounges en zelfs een bioscoop. Mijn eerste stop op het South Island was Picton. Hier verbleef ik in een 100 jaar oude villa die was omgebouwd tot hostel. Het was er erg gezellig en sfeervol. Ook was het fantastisch weer en kon ik voor het eerst in New Zealand mijn shorts aan en heb ik lekker een middag op het strand gelegen. Sleep ik die volle zware backpack met zomerkleding dus toch niet helemaal voor niets mee. Verder heb ik in Picton de Tirohanga Track gelopen en een wine tour gedaan. Tijdens deze wine tour hebben we vijf wineries bezocht, waar we elke keer acht soorten wijn mochten proeven. Na deze 40 flinke slokken wijn was de groep dus best wel aangeschoten. Ik zat in een groep met twee oudere echtparen uit New Zealand. Ze leken een beetje stijfjes en saai, maar ik had me vergist, want deze mensen bleken echt enorm gezellig te zijn (ook al vóór de eerste wijn hoor) en ik heb een leuke tijd met ze gehad en logeeradres gescoord. De dag afgesloten met een bezoekje aan de chocolate factory.
De volgende stop op het South Island was Nelson. Lovely little Nelson, want wat een leuk stadje! In Nelson had ik alleen helaas alle dagen regen, dus dan is er niet veel te doen. Ik heb nog even the Center of New Zealand heuvel beklommen, maar het was te bewolkt voor een mooi uitzicht. Maar nu kan ik in ieder geval zeggen dat ik in het geografische centrum van Nieuw-Zeeland heb gestaan, haha.
Na twee dagen had ik het dus al wel gezien in rainy Nelson en heb ik vervroegd de bus gepakt naar Abel Tasman National Park. Hier kwam ik weer een groepje mensen tegen die ik al eerder had ontmoet, dus het was erg gezellig. De eerste avond deden we een barbecue met mosselen als side dish. Ik heb de mosselen schoongemaakt en zelfs een paar gegeten (ja, echt waar mama, haha). In Abel Tasman heb ik met Selena, Holly, Anna en Kate een sailing tour gedaan. Mijn eerste keer op een zeilboot, heel gaaf. We maakten een stop bij Split Apple Rock, waar Anna en ik een duik in het koude water namen voor een foto met deze rots. The brave ones. Verder zagen we een heleboel zeehonden, stingrays en mooie vogels. Vervolgens werden we afgezet bij Anchorage Bay, vanaf waar we naar het volgende strand zijn gelopen waar een aantal kayaks op ons lag te wachten. Ik ging in een double kayak met Selena. Selena komt uit Canada maar haar oma is Nederlands. Sinds een paar weken probeert ze dus Nederlands te leren en dus hebben we geoefend tijdens het kayaken. Erg lachwekkend af en toe. Aan het eind van de middag begon het heel hard te regenen en zijn we snel aan land gegaan. De volgende dag heb ik een deel van de Abel Tasman Coastal Track gelopen met Richarda en Ira. Wederom een enorme regenbui over ons heen gekregen, maar desondanks was het een geslaagde 8 hours walk, met aan het eind nog een beetje zon wat alles nog duizend keer mooier maakte. Glittering golden beaches, blue-green water and lush coastal native bush. De terugweg over hetzelfde pad was trouwens totaal anders dan de heenweg. Het eb en vloed verschil van maar liefst zes meter maakt dat het uitzicht totaal verandert in een paar uur tijd. De in overvloed aanwezige bulten op mijn benen nam ik de volgende dag maar voor lief. Die sand flies ga ik in ieder geval niet missen als ik terugben in Nederland.
Het was jammer om beautiful Abel Tasman te verlaten, maar er lag nog veel meer moois op me te wachten in de volgende bestemming: Franz Josef. We reden via Westport (met een pancakes breakfast bij de Pancake Rocks) en Greymouth (een doods stadje) naar Franz Josef. In Franz Josef heb ik een helicopter flight gemaakt en een hike gedaan op de gletsjer. Dit was absoluut één van de beste dagen in New Zealand en misschien zelfs wel één van de beste dagen in mijn leven. Vanuit de helikopter hadden we een prachtig uitzicht over de bergen en de gletsjer. De helikopter landde op de gletsjer, waar we vervolgens onze crampons onder de schoenen moesten bevestigen. Daarna was het een kwestie van de guides volgen, die met axes een soort van trappetjes hakten in het ijs. Het ijs leek op sommige plekken blauw, vooral daar waar we door de crevasses (gleuven tussen twee stukken ijs) moesten lopen. Of nouja, lopen? Het was meer jezelf er tussendoor wringen. Een paar dagen geleden waren deze crevasses nog prima begaanbaar, maar in de tussentijd waren ze al weer dichter naar elkaar toe bewogen en daar hadden de guides even geen rekening mee gehouden. Het ijs beweegt namelijk continu. Ook smelt het ijs op sommige punten, dus soms moesten we door het water waden. Het was zo ongelooflijk mooi op de gletsjer; niet te omschrijven. Na dit ijsavontuur was het tijd om op te warmen in de hot pools. Hier heb ik de rest van de middag doorgebracht met Janne, Mari en Adam. Heel gaaf om te beseffen wat we die ochtend hadden gedaan, en ook het besef dat de gletsjer steeds verder wegsmelt en over een aantal tientallen jaren helemaal niet meer bestaat. Het was echt een geweldige dag, en het feit dat ik er vier dagen op heb moeten wachten maakte het misschien nog wel specialer. Het werd namelijk elke keer weer gecancelled vanwege slecht weer (regen en laaghangende bewolking). Ik werd met de dag chagrijniger dat het steeds gecancelled werd. Maar toen ik een paar dagen later hoorde van de helicopter crash boven Fox glacier, snapte ik toch wel waarom ze zo voorzichtig zijn met de weersomstandigheden.
In Franz Josef hebben we ook de Robert Point Walk gelopen. 5 hours return zei het bordje, dus dat leek ons wel een mooie walk voor de middag. Na een tijdje stond er echter ook een bordje met dat je voorzichtig moet zijn en dat er al meerdere mensen zijn overleden op de track (verdronken, van een cliff gevallen, dat soort dingen), “so if you feel unsure, please go back”. Zulke bordjes zetten ze er wel vaker neer en dan is het puur bangmakerij, dachten we. Maar hadden we nou toch maar naar dat bordje geluisterd… De track begon met spannende bruggen met een maximum load van 5 persons, en eentje zelfs maar 1 person. Lekker wiebelig door de wind, maar prima te doen (als je niet naar beneden keek). Daarna liep de track verder door het bos. Er was echter geen normaal wandelpad. Je moest klimmen over met mos bedekte rotsen. Op handen en voeten, goed kijken waar je gaat en steeds weer vastgrijpen aan de boomstronken. In combinatie met de regen werd die mos een groot glad gebeuren, en ik ben dus meerdere keren uitgegleden en gevallen. Na een tijdje was de lol er dus wel vanaf en ben ik met Ciara en Éanna teruggekeerd. De weg naar beneden was echter nóg moeilijker en het kostte ons uuuren. Ciara en ik hadden er wel echt moeite mee, maar gelukkig was Éanna er als sterke man om ons te helpen. We hadden al bedacht dat het een mooi baantje voor ons zou zijn om op elk bordje het aantal uren aan te passen, want die 5 hours klopte duidelijk van geen kant.
Donderdag 19 november heb ik de bus naar Wanaka gepakt. We reden via de Haast Pass, wat een van de mooiste scenic drives in New Zealand is. Blij dat ik niet zelf hoefde te rijden, want het was een behoorlijke slingerweg met heel veel one lane bridges. Ik keek mijn ogen uit toen we langs Lake Wanaka en Lake Hawea kwamen, zo mooi. Vanaf Mount Iron die ik met Janne en Mari heb beklommen was het uitzicht nóg mooier. Daarna kwamen we de town of Wanaka binnen. Wanaka is zo leuk! Echt mijn favoriete stadje in New Zealand tot nu toe. De locals noemen het de kleine, ontoeristische variant van Queenstown. Wanaka ligt (hoe verrassend) aan Lake Wanaka, en is omringd met bergen met halfbesneeuwde bergtoppen. De sfeer is er zo relaxed en er zijn leuke restaurantjes en cafeetjes, en heel veel mooie hiking routes. Na een hele dag in de bus was het wel tijd om iets actiefs te gaan doen en besloot ik met Ciara en Éanna de Rob Roy glacier track te doen. We waren inmiddels wel een goed team in samen hiken, en we hebben hetzelfde tempo dus dat is wel fijn. Het begin van de track lag echter een uur buiten de stad, dus er moest transport geregeld worden. Er reed wel een company naartoe, maar die vroeg ontzettend veel geld voor een uurtje in de bus (70 dollars), dus dat gingen we mooi niet doen. We zijn dus gaan liften, nadat we ons hadden laten verzekeren door de locals dat liften completely safe is, al helemaal met een man erbij. We stapten in bij twee Aussies, maar die gingen een andere track lopen dus ze dropten ons halverwege langs de kant van de weg. Helemaal niet erg, want het was hier zo mooi, dus ik heb mooi van de gelegenheid gebruik gemaakt om van het landschap te genieten en foto’s te maken. Een kwartiertje later stopte er een Amerikaans koppel en werden we achterin hun campervan gepropt. Maar we waren al lang blij dat we een lift hadden. Na een tijdje kwamen ze er echter achter dat ze niet genoeg benzine hadden om bij de track te komen en dat ze liever omkeerden naar Wanaka. Wederom werden we dus langs de kant van de weg achtergelaten om te wachten op een volgende auto. Dit was wederom een campervan, en een hele oude. Toen we vervolgens over een gravel road en door verschillende floodways moesten rijden, werd het dus nog een heel avontuur met de bijbehorende blauwe plekken. Flashbacks naar Australië, maar gelukkig geen lekke band dit keer. In Wanaka was het die dag supermooi zonnig weer, maar hoe dichterbij we bij de track kwamen, hoe bewolkter het werd. Het zonnetje deed nog wel zijn best om er door heen te komen, dus we besloten de track toch te gaan lopen. Het begin was heel steil en vermoeiend, maar daarna was het genieten van de omgeving. Toen we de top hadden bereikt hadden we een fantastisch uitzicht op de Rob Roy gletsjer: blauw ijs, wit sneeuw, prachtige bergen. Mooie plek om onze lunch te nuttigen. Ineens hoorden we een hard geluid, alsof er een vrachtwagen naast ons optrok. We keken omhoog en zagen een lawine van de berg naar beneden komen! Een paar seconden was ik in paniek, maar gelukkig was het maar een kleine lawine en hij stopte halverwege op een soort plateau. Thank god, geluk gehad. De weg naar beneden ging vlot en op de terugweg was het liften meer succesvol. ’s Avonds ben ik in Wanaka nog drankjes gaan doen in de Lake Bar. Het was zaterdagavond en er waren heel veel locals in town, dus het was erg gezellig.
Verder heb ik in Wanaka lekker vakantie gevierd met Manon, een vriendinnetje uit Zwitserland. Erg gezellig, dus dat is absoluut een blijvende vriendschap. Lekker van de zon genoten, op het strand gelegen, op het terras gezeten en naar de bioscoop geweest. De bioscoop was trouwens ook een hele ervaring. De bioscoopzaal bestond niet uit bioscoopstoelen, maar uit een verzameling oude banken in verschillende vormen en kleuren. Wel moeilijk om dan wakker te blijven tijdens de film, haha. Bij aanvang van de film kon je chocolate cookies bestellen en die werden dan versgebakken om af te halen tijdens de pauze. Lekkerrr. Aan het eind van de pauze kwam de eigenaar van de bioscoop de zaal in om te vragen of hij de film weer aan kon zetten. Lekker ouderwets dus, haha. Ook heb ik nog langs de Clutha River gelopen. De rivier had dezelfde prachtige blauwe kleur als de gletsjer, en wordt dan dus ook gevormd door smeltwater van de gletsjer. Op een gegeven moment stond er weer een danger bordje, namelijk dat er rotsen naar beneden konden vallen en dat je maar beter snel moet doorlopen. Even flink de pas erin voor 50 meter tot het volgende bordje die zei dat het vanaf nu weer veilig is. Toen hoorde ik een geluid en toen ik me omdraaide zag ik rotsen naar beneden komen en op het pad landen. Wederom geluk gehad…
Zoals ik al zei is Wanaka echt fantastisch. De sfeer hier is zo fijn. Ik blijf maar staren naar de prachtige natuur, die zelfs vanuit het hostel te zien is. De mensen zijn zo vriendelijk. Er is veel te doen, maar er zijn ook veel mooie plekjes om je rust te pakken en even alleen te zijn. Als ik één plek zou moeten noemen waar ik in New Zealand zou willen wonen, dan zou dat dus Wanaka zijn. Helaas begint de tijd te dringen met nog maar vier weken in New Zealand in het vooruitzicht. Morgen pak ik dus jammer genoeg de bus naar Queenstown en daarna verder down south, maar ook daar gaat het vast wel weer heel leuk worden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
