Familiebezoek, eerste tentamen en heel veel wijn

13th week

Nadat ik op zaterdag 26 april ‘s middags terugkwam van de road trip, was het dan ‘s avonds tijd om mijn broer en zijn vriendin te ontmoeten in de stad! Tom en Anita waren die nacht geland in Perth en bleven hier voor een weekje. Echt heel fijn om weer even iemand van thuis te zien. We gingen uiteten bij een Italiaans restaurant en we hebben ons toetje bij San Churro, een chocolaterie, gehaald. Een relaxte eerste avond samen.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om samen te ontbijten in de stad. Daarna hebben we de bus gepakt naar John Forrest National Park. Hier hebben we een hiking route gedaan. Net zoals de eerste keer met Kelly, hadden we ook dit keer moeite met de juiste route te vinden. Uiteindelijk had Tom zelf een route bedacht, en Anita en ik volgden hem dus maar. ‘Tom’s trail’ ging niet netjes over de paden, maar door de bush en steile heuvels op, wat volgens Tom prima te doen was, maar Anita en ik dachten hier toch wat anders over. Maar zo werd het wel een avontuur. Het was een leuk dagje, ondanks de regenbuien af en toe, en we hebben weer heerlijk bij kunnen kletsen met z’n drieën. Nadat we weer bij het startpunt uitkwamen, hebben we nog even een bezoekje gebracht aan het café in het park, waar de familie Kangoeroe ook weer met zijn allen zaten te chillen. Na een paar fotootjes te hebben gemaakt, besloten we weer terug te lopen naar de bushalte. Dit was namelijk ook nog weer een extra 2 km en we wilden graag voor het donker daar zijn. We haalden de bushalte inderdaad voordat het donker werd, maar we hadden de bus net gemist. Aangezien het zondag was, kwam de volgende bus dus pas over 45 minuten. Maar je voelt hem al aankomen: na een uur was deze bus er nog steeds niet. Inmiddels was de zon onder gegaan en was het ook keihard gaan regenen. Daar stonden we dan langs de kant van de weg te verkleumen van de kou in onze korte broek. Na anderhalf uur was er nog steeds geen bus, dus besloten we te gaan liften. Anita stond als een kangoeroe langs de kant van de weg te springen om de aandacht van de automobilisten te trekken, terwijl Tom en ik met onze mobiel op haar schenen. Het leek tevergeefs, langs een weg waar ze 80 rijden, maar uiteindelijk stopte er een auto, en dit bleek de vrouw van het café te zijn. Wat een toeval en wat een geluk. We mochten instappen en ze zette ons af bij het treinstation, waar we de trein terug naar Perth hebben gepakt. Voor het eerst in m’n leven gelift, toch wel een beetje spannend was het. We besloten dat we wel weer een maaltijd in een restaurant hadden verdiend, dus liepen we naar een Italiaans restaurant die Tom en Anita in een reisgids hadden gezien. Die moest dus wel goed zijn, dachten we, maar helaas. De risotto van Anita en mij was echt niet te eten, en de spaghetti van Tom smaakte ook naar een opwarmmaaltijd. Om onszelf te troosten hebben we weer een lekker toetje gehaald bij de San Churro, waar we inmiddels vaste klant beginnen te worden.

Maandag moest ik dan helaas weer een dagje aan de universiteit besteden. Tom en Anita hebben een sightseeing tour in Perth gedaan, terwijl ik aan het studeren was voor mijn tentamen van dinsdag. Dit was een lab exam over neuro anatomie. Aangezien ik die maandag pas was begonnen met leren, ging het tentamen dan ook superslecht. Het systeem was overigens ook heel anders dan in Nederland: we kregen 1 minuut de tijd voor elke (handgeschreven!) meerkeuzevraag, en vervolgens moest je dan doorschuiven naar de volgende tafel waar je de volgende vraag moest beantwoorden. Als het alleen deze meerkeuzevragen waren geweest, had ik met mijn gokvermogen nog wel een kans van slagen gehad, maar helaas kwamen er daarna ook nog open vragen, waarbij je diagrammen moest tekenen en hele verhalen moest schrijven. Ik had geen flauw idee wat ze van me wilden, en ‘zomaar’ iets opschrijven in de hoop dat er iets goeds tussen staat, is nog best wel lastig in het Engels. Gelukkig telt dit tentamen nog niet zo zwaar mee.

Woensdag had ik colleges en daarna heb ik de campus laten zien aan Tom en Anita. Daarna zijn we naar Kings Park gelopen. Hier hebben we op de DNA tower gestaan tot aan zonsondergang en vervolgens zijn we nog een rondje door een ander deel van het park gelopen, waar we een fantastisch uitzicht hadden over Perth city. Daarna hebben we de bus gepakt naar het centrum om uiteten te gaan bij Outback Jack, mijn favoriete restaurant tot nu toe. Ik heb echt genoten van mijn eten. Ik tenminste wel. Tom daarentegen deed de challenge van het restaurant: 1 kilo vlees eten binnen 30 minuten. Als dat lukt krijg je flinke korting op je maaltijd (en een foto aan de wall of fame). Helaas werd het enorme stuk vlees geserveerd met een flinke hoeveelheid aardappeltjes en groenten (arme Tom), inclusief maïskolfjes om af te kluiven, wat natuurlijk extra veel tijd kost. Niet helemaal eerlijk dus eigenlijk. Op 2 minuten na heeft hij het dan ook niet gehaald. Maar wel zijn hele bord leeg gegeten, respect hoor.

Terwijl Tom en Anita donderdag een bezoekje brachten aan The Pinnacles, had ik weer de hele dag colleges en werkgroepen. Daarna nog eventjes met vriendinnetje Ilse geskyped en vervolgens weer aan m’n essay gewerkt. ’s Avonds vierde Kelly haar verjaardag en het was een erg gezellige avond.

Vrijdag hebben we een georganiseerde winery tour in Swan Valley gedaan. Vijf wijnboerderijen bezocht, en overal kregen we zo’n 10 tot 16 verschillende soorten wijn om te proeven. Reken maar uit hoeveel glazen dat in totaal zijn… Het werd dus érg gezellig en er werd volop gelachen. Heerlijk om weer eens echt goede wijn te kunnen drinken, in plaats van de Australische Goon uit een zak. En er was kaas! Eindelijk na drie maanden heb ik weer eens lekkere kaas kunnen eten. Dat is echt iets wat ik mis uit Nederland. Verder kregen we een uitgebreide lunch (met nog meer wijn…). Ook hebben we nog een bierbrouwerij bezocht (nog meer alcohol…). We sloten de tour af bij een chocoladefabriek, waar ik me natuurlijk in de hemel bevond. Yummie yummie. Om het af te leren kregen we hier nog een paar shotjes chocolade likeur. Helemaal aangeschoten gingen we dus weer terug de bus in, terug naar Perth. Het was een geweldige dag, en de zon scheen ook weer volop voor het eerst sinds dagen (ja, ook in Australië kan het slecht weer zijn).

’s Avonds brachten Tom en Anita hun koffers van hun hostel naar mijn huis. Daarna wilden we uiteten gaan in Victoria Park, de suburb waar ik woon, maar we hadden na zo’n dag totaal geen honger meer. We hebben dus een broodje gehaald bij de Dome, wat ook erg lekker was. Toen we weer bij mijn huis aankwamen kwam ik erachter dat ik mijn huissleutel op m’n kamer had laten liggen. Daar stonden we dan voor een dichte deur, met de koffers van Tom en Anita nog binnen. Ze moesten over een uur de bus naar het vliegveld al pakken… Paniek! Uiteindelijk naar het casino gegaan, waar Kelly en haar vriendje waren, om haar sleutel op te halen. Het was nog een heel gedoe om de ingang van het casino te vinden en we hadden al zo weinig tijd. Na ontzettend gestress was het gelukkig goed gekomen en liepen we mét koffer van mijn huis naar de bushalte. Twee minuten voordat de bus zou komen, arriveerde er een wagen met wegwerkers. Ze zetten de weg af en begonnen aan de weg te werken bij de bushalte. Ook dat nog. Gelukkig stopte de bus nog wel en zijn Tom en Anita op tijd naar het vliegveld kunnen komen om naar Sydney te vliegen.

Echt jammer dat ze alweer weg zijn, maar gelukkig zie ik ze woensdag weer! Komende dagen ga ik nog even flink aan mijn essays werken, die ik volgende week moet inleveren. Woensdagavond vlieg ik dan zelf ook naar Sydney. Hier komen mijn ouders dan ook, en dan gaan we naar de Blue Mountains en natuurlijk de stad Sydney verkennen. Ik kijk er echt ontzettend naar uit!