7 days road trip up north
28 April 2014 | Australië, Perth
Na vrijdag en zaterdag de hele dag én nacht essays te hebben geschreven, was het zondag 20 april dan eindelijk tijd om een weekje vakantie te vieren en onze Easter break road trip te gaan maken! In onze enorme campervan vertrok ik met een aantal van mijn huisgenoten en Ralph naar het noorden. De campervan was echt ENORM, dus in het begin was het wel een beetje eng op de weg. Het was ook veel te luxe: 6 bedden, een keukentje met oven, magnetron, grote koelkast. Je kon wel merken dat geen van ons een ervaren kampeerder was: we hadden de campervan al ingericht met onze spullen, maar zodra we begonnen te rijden en door de bocht gingen, vloog alles natuurlijk door de auto. Oops… Na een bloedende elleboog en een aantal bijna-ongelukken verlieten we de stad en kwamen we uit op de typische Australische wegen die alleen maar rechtdoor gaan, dat scheelt dan wel weer.
Zondagavond kwamen we aan bij The Pinnacles. Hier was ik de vorige road trip ook al geweest, maar het blijft bijzonder om deze rotsformaties te zien. We zijn gebleven tot zonsondergang, wat het extra mooi maakte. Aangezien we onze road trip ontzettend slecht hadden voorbereid door alle studiestress, hadden we nog geen enkele camping geboekt. Dat werd dus elke avond een avontuur, zo ook deze eerste avond. Na heel wat telefoontjes kwamen we erachter dat elke camping in de omgeving was volgeboekt. Het was natuurlijk Pasen. Gelukkig was er een ‘overflow’ camping gecreëerd, dus de eerste nacht sliepen we gratis op een voetbalveld. Iedereen was moe van alle nieuwe indrukken, dus we hebben met z’n allen gezellig een film gekeken en TimTams gegeten.
De volgende ochtend zijn we naar Jurien Bay gereden. Ondertussen zijn we vaak gestopt bij afgelegen stranden met prachtige natuur. Ook hebben we Green Head bezocht, een punt met een geweldig uitzicht. Deze nacht hadden we na wederom lang zoeken een camping in Northampton gevonden. Dit bleek gelukkig een hele leuke camping te zijn, met hutjes waarin je kon barbecueën, wat we dan dus ook hebben gedaan.
Dinsdag zijn we weer een heel stuk verder gereden. We maakten onze eerste stop van die dag bij Eagle Gorge. Dit is het mooiste plekje wat ik tot nu toe in Australie heb gezien. Een klein strandje met enorm grote, rode rotsen eromheen. Ik kan het niet echt omschrijven, maar het was geweldig om te zien. We stopten hier aanvankelijk alleen voor het uitkijkpunt, maar uiteindelijk bleek het een hele klim naar beneden te zijn om het strandje te kunnen bereiken. Niet erg verstandig met teenslippers dus, en mijn teenslipper heeft het dan dus ook begeven. Met slechts één teenslipper moest ik dus weer terug naar boven klimmen op puntige rotsen, terwijl ik uitgelachen werd door Marianne. Toen we eenmaal boven waren, was de rest van onze groep ook al boven. Alleen Tolga miste nog. Na een kwartier was hij er nog steeds niet en we zagen hem ook nergens meer. Net op het punt dat we echt ongerust begonnen te worden, kwam hij vrolijk aangelopen. Hij had dolfijnen en sea turtles gezien.
De volgende stop was Pink Lake. Dit meer heeft letterlijk roze water, wat heel bijzonder is om te zien. We bleven echter niet lang, want de enorme hoeveelheid vliegen irriteerde ons enorm. Daarna kwamen we aan in het centrum van Kalbarri. We konden helaas het national park niet in, omdat ons voertuig te lomp was voor de slechte wegen. Echt balen, want Kalbarri national park staat hoog op mijn bucket list. Maar ik kom hier vast nog wel een keer terug.
’s Avonds bleken natuurlijk weer alle campings in de omgeving volgeboekt te zijn, op één camping na. En het werd al snel duidelijk waarom hier nog plekken vrij waren. Er was hier namelijk helemaal niets: alleen maar gras, bomen en een rivier. En een hokje met wc’s. Dit waren echt de smerigste wc’s die ik ooit in mijn leven heb gezien en ik ging er echt van over mijn nek (maar gelukkig waren er ook genoeg bosjes). Ondanks deze nadelen, moet ik toegeven dat ik deze nacht toch wel als één van de bijzonderste heb ervaren. Er was totaal geen verlichting op deze plek, waardoor er een prachtige sterrenhemel te zien was. De teller van vallende sterren staat inmiddels al op 5. We hebben de hele avond buiten gezeten met pizza en cider.
Ook was er op deze camping natuurlijk geen elektriciteit, dus al onze telefoons waren leeg. Niet zo ideaal voor wat er ging komen… Woensdag vertrokken we naar onze eindbestemming van de road trip: Shark Bay en Monkey Mia. En zoals gewoonlijk waren dit weer enorme lange Australische wegen, die alleen maar rechtdoor gaan. Alleen maar bosjes en bomen te zien. Geen huizen, geen mensen, zelfs geen dieren, en ook bijna geen andere auto’s. Op een gegeven moment wordt het wel saai. De telefoons waren leeg en ook de radio had geen bereik. De gesprekstof was ook op. Dus iedereen was aan het slapen of uit het raam aan het staren. Net op het moment dat ik me bedacht dat we wel wat avontuur konden gebruiken, gebeurde het: we ran out of fuel, met het vorige en het volgende tankstation 50 km verderop. Dat is typisch Australie dat ze zover uit elkaar liggen, maar ja, wij als naïeve beginnende backpackers…
Daar stonden we dan aan de kant van de weg zonder benzine in de middle of nowhere. Urenlang in de zon gezeten, wachtend tot er eindelijk een andere auto zou passeren. Het drinkwater was inmiddels op, en ook al het eten hadden we uit verveling al opgegeten. De hallucinaties door de hitte begonnen bij sommige van ons al te komen. Nee grapje, zo erg was het gelukkig allemaal niet. Na 10 minuten kwam er al een auto. En wat hadden we een geluk, want het bleek een soort patrouillewagen te zijn die wat extra jerrycans diesel bij zich had. Dit was genoeg om het volgende stadje te kunnen bereiken. Na wat sarcastische opmerkingen “Jullie komen uit Europa zeker?” en “Wist je wel dat er een metertje op het dashboard zit?” wenste deze vriendelijke meneer ons nog een prettige reis en zetten we onze trip voort richting Denham.
Eenmaal in Denham aangekomen hebben we gelijk onze benzinetank weer volgegooid. Ook onszelf hebben we weer van een voorraad voedsel en drinken voorzien. Daarna zijn we naar Shark Bay gegaan, onze eindbestemming van de road trip. Ook hier konden we niet veel bezichtigen omdat ons voertuig wederom te lomp was. Na de haaien te hebben bekeken (van een afstandje), zijn we nog doorgereden naar Monkey Mia. Ondanks wat de naam doet vermoeden, zijn hier heel veel dolfijnen. Na uren in de auto te hebben gezeten, vonden we het wel tijd voor wat actie. We hebben kayaks gehuurd en zijn de oceaan opgegaan. We zagen sea turtles en vissen, en in de verte waren een paar dolfijnen. Heel mooi. Uiteindelijk kwamen we uit bij de red cliffs, waar we aan land zijn gegaan. Dit was een strand met rood zand en hele hoge rode kliffen. Heel bijzonder in deze kleuren. Tijdens zonsondergang zijn we terug naar het vasteland gevaren. Ondertussen waren er ook golven ontstaan, dus het werd wel spannend, maar we zijn veilig weer aan land gekomen. Deze avond hadden we meer geluk wat betreft campings en we hadden een slaapplek gevonden in Shark Bay. Prima camping en lekker weer kunnen douchen. Of nouja, lekker… Zolang je maar niet naar de muur of naar het plafond keek ging het wel (spinnen, kakkerlakken, etc.).
De volgende dag was het tijd om weer terug naar het zuiden te rijden. Daar gingen we weer op de lange Australische wegen, maar dan ook letterlijk honderden kilometers alléén maar rechtdoor, zonder een enkele bocht of ook maar een zigzagje in de weg. De verveling sloeg dus ook vrij snel weer toe. Toch was er die dag af en toe wel wat afwisseling: een aantal levende kangoeroes, vooral veel dode kangoeroes, vrolijk huppelende geitjes. Een dronken kerel die ineens op de weg sprong met zijn armen gespreid en een fles liquor naast zich…
Onderweg zijn we gestopt bij Eagle Cliff, waar we dolfijnen hebben gezien. Ook zijn we naar Shell Beach geweest. Zoals de naam al zegt, bestaat dit strand niet uit zand, maar volledig uit kleine schelpjes. Het water was ook prachtig helder. We hebben hier lekker een tijdje van de zon genoten. Met tegenzin gingen we weer terug naar de campervan. En toen begon het te regenen…
Een echte regenbui. Lang geleden dat ik de geur van regen heb geroken. De temperatuur daalde ook gelijk naar 16 graden en de truien en lange broeken werden uit de tas gehaald. De ideale weersomstandigheden, moeten de kangoeroes hebben gedacht. Uit alle bosjes kwamen namelijk kangoeroes de weg op gesprongen. Een kalme route werd een route met hindernissen. Blij dat de autogordels zijn uitgevonden. Gelukkig hebben wij er geen geraakt, al lag de weg wel bezaaid met lijken. Andrea, de chauffeur van die dag, had het daarna ook wel gehad met rijden, dus besloten we een camping te gaan zoeken. Na wat rondbellen (wonder boven wonder had één van ons bereik) hadden we een camping gevonden voor de nacht. Het was inmiddels ook al donker, dus we hoopten er snel te zijn. Helaas bleek de camping wat verder dan gedacht. We passeerden al een paar keer een afslag, maar dit zandpad kon vast niet de juiste weg zijn, dachten we, en we zijn dus een aantal rondjes gereden. Uiteindelijk bleek dit zandpad wel de juiste richting te zijn, en deze was 5 km lang zonder enige verlichting. Het was ook nog eens een heel dichtbegroeide ‘weg’, met dode kangoeroes en emu’s. Af en toe stond er een lege auto aan de kant van de weg. Het begin van een horrorfilm. Het hielp dan ook niet echt dat we de vorige avond met z’n allen Cabin in the Woods (een horrorfilm) hadden gekeken.
Eindelijk kwamen we dan aan bij iets wat op een camping leek. Aan het begin zat een familie rond een kampvuur. De kinderen van de familie staarden ons indringend aan. Heel naar. Alsof ze nog nooit mensen hadden gezien. Ik had echt het gevoel alsof we in een clan terecht waren gekomen. Voor de rest was er op de camping ook helemaal geen verlichting, dus ik voelde me totaal niet op mijn gemak. Met onze zaklantaarns probeerden we de receptie te vinden. De vrouw was gelukkig erg aardig en wees ons de plek voor de camper aan. Ze vertelde ook nog het een en ander over de geschiedenis van de camping (maar daar heb ik maar niet naar geluisterd). Eenmaal in de campervan bleek dat we lekker onder de modder zaten, want die regenplassen zie je natuurlijk niet in het donker, en asfalt doen ze hier niet aan. We hebben er weer een gezellig filmavondje van gemaakt, en dit keer een komedie.
De volgende ochtend (vrijdag) regende het nog steeds. We zijn dus wat langer in bed blijven liggen om een beetje uit te kunnen rusten. Ik kon echter niet meer slapen, en toen ik vanuit mijn bed door het raampje keek, zaten twee lama’s mij aan te staren. Die hadden we dus totaal gemist in het donker. Ik werd nu wel benieuwd, dus ik besloot maar eens te gaan kijken hoe de rest van de camping erbij lag in daglicht. Inderdaad de perfecte locatie voor een horrorfilm: vervallen gebouwtjes, autoframes, een tankwagen, enge dieren, insecten…
De rest van de vrijdag hebben we nog wat sightseeing in de omgeving gedaan en ‘s avonds vervolgden we onze weg terug naar Perth. Geloof het of niet, maar we kwamen weer zonder benzine te zitten. Hoe stom kun je zijn. Gelukkig was de volgende stad 10 km verderop, dus dat gingen we nog wel redden en we bereikten om 6.15 pm het tankstation. Deze was echter om 6.00 pm gesloten vanwege Anzac day (een Australische nationale dag voor het herdenken van oorlogsslachtoffers). Daar stonden we dan. Wat nu? We konden natuurlijk een camping in deze stad proberen te vinden, maar eigenlijk moesten we nog wel een stuk verder rijden, want anders zouden we zaterdag veel te laat in Perth aankomen. We moesten namelijk de campervan ’s middags al inleveren en als we niet optijd waren kon dat ons een flinke boete opleveren. We hebben dus maar de wegenwacht gebeld. Deze konden inderdaad wel een paar liter diesel komen brengen en ze zouden er over 45 minuten zijn. We besloten dus maar fish and chips te gaan bestellen in het enige restaurantje dat open was. Na 45 minuten hadden we nog steeds geen fish and chips, maar gelukkig kwam daar wel de man van de wegenwacht met 20 liter benzine. Zo konden we in ieder geval weer verder naar de volgende stad, waar een tankstation zou zijn met een 24-uurs service. Na in totaal twee uur te hebben gewacht, was onze fish and chips dan ook eindelijk klaar (het was wel erg lekker). Daarna hebben we dus onze weg vervolgd naar de volgende stad Northampton. Het tankstation had echter een technische storing en was buiten werking. Geen benzine dus en de 20 liter van de wegenwacht was bijna op. De moed zakte ons nu helemaal in de schoenen. Een paar honderd dollar boete voor het te laat inleveren van de campervan wilden we echt niet riskeren. Maar het kon niet anders. Er was geen camping meer beschikbaar, dus we besloten aan de kant van de weg te gaan slapen. Dit is illegaal in Australie en als je gezien wordt, krijg je een flinke boete. Een beetje riskant dus wel, dus we besloten om 5 uur ’s ochtends weg te rijden, zodat we om 6 uur ’s ochtends weer bij het tankstation waren, want dan was er weer personeel aanwezig.
Met een volle tank begonnen we aan het laatste stukje van onze road trip. We zouden echter wel te laat in Perth arriveren, dus we begonnen al smoesjes te bedenken om tegen het verhuurbedrijf te kunnen zeggen. We besloten maar om te bellen en eerlijk de situatie uit te leggen. Maar toen kwam er toch een stortvloed aan scheldwoorden… Volledig gestrest kwamen we weer aan in Perth, en we hebben snel alle spullen in onze voortuin gegooid en een bezem door de campervan gehaald. We waren twee uur te laat met inleveren, wat ons volgens die vrouw aan de telefoon zo’n 420 dollar ging kosten. Maar gelukkig hoefden we uiteindelijk niets te betalen en kwam alles toch nog goed.
Het was een geweldige road trip. Heel veel kilometers afgelegd en we hebben veel en supermooie plekken van Western Australia gezien. Maar het was vooral een heel avontuur. Zeker een ervaring om nooit meer te vergeten!
Zondagavond kwamen we aan bij The Pinnacles. Hier was ik de vorige road trip ook al geweest, maar het blijft bijzonder om deze rotsformaties te zien. We zijn gebleven tot zonsondergang, wat het extra mooi maakte. Aangezien we onze road trip ontzettend slecht hadden voorbereid door alle studiestress, hadden we nog geen enkele camping geboekt. Dat werd dus elke avond een avontuur, zo ook deze eerste avond. Na heel wat telefoontjes kwamen we erachter dat elke camping in de omgeving was volgeboekt. Het was natuurlijk Pasen. Gelukkig was er een ‘overflow’ camping gecreëerd, dus de eerste nacht sliepen we gratis op een voetbalveld. Iedereen was moe van alle nieuwe indrukken, dus we hebben met z’n allen gezellig een film gekeken en TimTams gegeten.
De volgende ochtend zijn we naar Jurien Bay gereden. Ondertussen zijn we vaak gestopt bij afgelegen stranden met prachtige natuur. Ook hebben we Green Head bezocht, een punt met een geweldig uitzicht. Deze nacht hadden we na wederom lang zoeken een camping in Northampton gevonden. Dit bleek gelukkig een hele leuke camping te zijn, met hutjes waarin je kon barbecueën, wat we dan dus ook hebben gedaan.
Dinsdag zijn we weer een heel stuk verder gereden. We maakten onze eerste stop van die dag bij Eagle Gorge. Dit is het mooiste plekje wat ik tot nu toe in Australie heb gezien. Een klein strandje met enorm grote, rode rotsen eromheen. Ik kan het niet echt omschrijven, maar het was geweldig om te zien. We stopten hier aanvankelijk alleen voor het uitkijkpunt, maar uiteindelijk bleek het een hele klim naar beneden te zijn om het strandje te kunnen bereiken. Niet erg verstandig met teenslippers dus, en mijn teenslipper heeft het dan dus ook begeven. Met slechts één teenslipper moest ik dus weer terug naar boven klimmen op puntige rotsen, terwijl ik uitgelachen werd door Marianne. Toen we eenmaal boven waren, was de rest van onze groep ook al boven. Alleen Tolga miste nog. Na een kwartier was hij er nog steeds niet en we zagen hem ook nergens meer. Net op het punt dat we echt ongerust begonnen te worden, kwam hij vrolijk aangelopen. Hij had dolfijnen en sea turtles gezien.
De volgende stop was Pink Lake. Dit meer heeft letterlijk roze water, wat heel bijzonder is om te zien. We bleven echter niet lang, want de enorme hoeveelheid vliegen irriteerde ons enorm. Daarna kwamen we aan in het centrum van Kalbarri. We konden helaas het national park niet in, omdat ons voertuig te lomp was voor de slechte wegen. Echt balen, want Kalbarri national park staat hoog op mijn bucket list. Maar ik kom hier vast nog wel een keer terug.
’s Avonds bleken natuurlijk weer alle campings in de omgeving volgeboekt te zijn, op één camping na. En het werd al snel duidelijk waarom hier nog plekken vrij waren. Er was hier namelijk helemaal niets: alleen maar gras, bomen en een rivier. En een hokje met wc’s. Dit waren echt de smerigste wc’s die ik ooit in mijn leven heb gezien en ik ging er echt van over mijn nek (maar gelukkig waren er ook genoeg bosjes). Ondanks deze nadelen, moet ik toegeven dat ik deze nacht toch wel als één van de bijzonderste heb ervaren. Er was totaal geen verlichting op deze plek, waardoor er een prachtige sterrenhemel te zien was. De teller van vallende sterren staat inmiddels al op 5. We hebben de hele avond buiten gezeten met pizza en cider.
Ook was er op deze camping natuurlijk geen elektriciteit, dus al onze telefoons waren leeg. Niet zo ideaal voor wat er ging komen… Woensdag vertrokken we naar onze eindbestemming van de road trip: Shark Bay en Monkey Mia. En zoals gewoonlijk waren dit weer enorme lange Australische wegen, die alleen maar rechtdoor gaan. Alleen maar bosjes en bomen te zien. Geen huizen, geen mensen, zelfs geen dieren, en ook bijna geen andere auto’s. Op een gegeven moment wordt het wel saai. De telefoons waren leeg en ook de radio had geen bereik. De gesprekstof was ook op. Dus iedereen was aan het slapen of uit het raam aan het staren. Net op het moment dat ik me bedacht dat we wel wat avontuur konden gebruiken, gebeurde het: we ran out of fuel, met het vorige en het volgende tankstation 50 km verderop. Dat is typisch Australie dat ze zover uit elkaar liggen, maar ja, wij als naïeve beginnende backpackers…
Daar stonden we dan aan de kant van de weg zonder benzine in de middle of nowhere. Urenlang in de zon gezeten, wachtend tot er eindelijk een andere auto zou passeren. Het drinkwater was inmiddels op, en ook al het eten hadden we uit verveling al opgegeten. De hallucinaties door de hitte begonnen bij sommige van ons al te komen. Nee grapje, zo erg was het gelukkig allemaal niet. Na 10 minuten kwam er al een auto. En wat hadden we een geluk, want het bleek een soort patrouillewagen te zijn die wat extra jerrycans diesel bij zich had. Dit was genoeg om het volgende stadje te kunnen bereiken. Na wat sarcastische opmerkingen “Jullie komen uit Europa zeker?” en “Wist je wel dat er een metertje op het dashboard zit?” wenste deze vriendelijke meneer ons nog een prettige reis en zetten we onze trip voort richting Denham.
Eenmaal in Denham aangekomen hebben we gelijk onze benzinetank weer volgegooid. Ook onszelf hebben we weer van een voorraad voedsel en drinken voorzien. Daarna zijn we naar Shark Bay gegaan, onze eindbestemming van de road trip. Ook hier konden we niet veel bezichtigen omdat ons voertuig wederom te lomp was. Na de haaien te hebben bekeken (van een afstandje), zijn we nog doorgereden naar Monkey Mia. Ondanks wat de naam doet vermoeden, zijn hier heel veel dolfijnen. Na uren in de auto te hebben gezeten, vonden we het wel tijd voor wat actie. We hebben kayaks gehuurd en zijn de oceaan opgegaan. We zagen sea turtles en vissen, en in de verte waren een paar dolfijnen. Heel mooi. Uiteindelijk kwamen we uit bij de red cliffs, waar we aan land zijn gegaan. Dit was een strand met rood zand en hele hoge rode kliffen. Heel bijzonder in deze kleuren. Tijdens zonsondergang zijn we terug naar het vasteland gevaren. Ondertussen waren er ook golven ontstaan, dus het werd wel spannend, maar we zijn veilig weer aan land gekomen. Deze avond hadden we meer geluk wat betreft campings en we hadden een slaapplek gevonden in Shark Bay. Prima camping en lekker weer kunnen douchen. Of nouja, lekker… Zolang je maar niet naar de muur of naar het plafond keek ging het wel (spinnen, kakkerlakken, etc.).
De volgende dag was het tijd om weer terug naar het zuiden te rijden. Daar gingen we weer op de lange Australische wegen, maar dan ook letterlijk honderden kilometers alléén maar rechtdoor, zonder een enkele bocht of ook maar een zigzagje in de weg. De verveling sloeg dus ook vrij snel weer toe. Toch was er die dag af en toe wel wat afwisseling: een aantal levende kangoeroes, vooral veel dode kangoeroes, vrolijk huppelende geitjes. Een dronken kerel die ineens op de weg sprong met zijn armen gespreid en een fles liquor naast zich…
Onderweg zijn we gestopt bij Eagle Cliff, waar we dolfijnen hebben gezien. Ook zijn we naar Shell Beach geweest. Zoals de naam al zegt, bestaat dit strand niet uit zand, maar volledig uit kleine schelpjes. Het water was ook prachtig helder. We hebben hier lekker een tijdje van de zon genoten. Met tegenzin gingen we weer terug naar de campervan. En toen begon het te regenen…
Een echte regenbui. Lang geleden dat ik de geur van regen heb geroken. De temperatuur daalde ook gelijk naar 16 graden en de truien en lange broeken werden uit de tas gehaald. De ideale weersomstandigheden, moeten de kangoeroes hebben gedacht. Uit alle bosjes kwamen namelijk kangoeroes de weg op gesprongen. Een kalme route werd een route met hindernissen. Blij dat de autogordels zijn uitgevonden. Gelukkig hebben wij er geen geraakt, al lag de weg wel bezaaid met lijken. Andrea, de chauffeur van die dag, had het daarna ook wel gehad met rijden, dus besloten we een camping te gaan zoeken. Na wat rondbellen (wonder boven wonder had één van ons bereik) hadden we een camping gevonden voor de nacht. Het was inmiddels ook al donker, dus we hoopten er snel te zijn. Helaas bleek de camping wat verder dan gedacht. We passeerden al een paar keer een afslag, maar dit zandpad kon vast niet de juiste weg zijn, dachten we, en we zijn dus een aantal rondjes gereden. Uiteindelijk bleek dit zandpad wel de juiste richting te zijn, en deze was 5 km lang zonder enige verlichting. Het was ook nog eens een heel dichtbegroeide ‘weg’, met dode kangoeroes en emu’s. Af en toe stond er een lege auto aan de kant van de weg. Het begin van een horrorfilm. Het hielp dan ook niet echt dat we de vorige avond met z’n allen Cabin in the Woods (een horrorfilm) hadden gekeken.
Eindelijk kwamen we dan aan bij iets wat op een camping leek. Aan het begin zat een familie rond een kampvuur. De kinderen van de familie staarden ons indringend aan. Heel naar. Alsof ze nog nooit mensen hadden gezien. Ik had echt het gevoel alsof we in een clan terecht waren gekomen. Voor de rest was er op de camping ook helemaal geen verlichting, dus ik voelde me totaal niet op mijn gemak. Met onze zaklantaarns probeerden we de receptie te vinden. De vrouw was gelukkig erg aardig en wees ons de plek voor de camper aan. Ze vertelde ook nog het een en ander over de geschiedenis van de camping (maar daar heb ik maar niet naar geluisterd). Eenmaal in de campervan bleek dat we lekker onder de modder zaten, want die regenplassen zie je natuurlijk niet in het donker, en asfalt doen ze hier niet aan. We hebben er weer een gezellig filmavondje van gemaakt, en dit keer een komedie.
De volgende ochtend (vrijdag) regende het nog steeds. We zijn dus wat langer in bed blijven liggen om een beetje uit te kunnen rusten. Ik kon echter niet meer slapen, en toen ik vanuit mijn bed door het raampje keek, zaten twee lama’s mij aan te staren. Die hadden we dus totaal gemist in het donker. Ik werd nu wel benieuwd, dus ik besloot maar eens te gaan kijken hoe de rest van de camping erbij lag in daglicht. Inderdaad de perfecte locatie voor een horrorfilm: vervallen gebouwtjes, autoframes, een tankwagen, enge dieren, insecten…
De rest van de vrijdag hebben we nog wat sightseeing in de omgeving gedaan en ‘s avonds vervolgden we onze weg terug naar Perth. Geloof het of niet, maar we kwamen weer zonder benzine te zitten. Hoe stom kun je zijn. Gelukkig was de volgende stad 10 km verderop, dus dat gingen we nog wel redden en we bereikten om 6.15 pm het tankstation. Deze was echter om 6.00 pm gesloten vanwege Anzac day (een Australische nationale dag voor het herdenken van oorlogsslachtoffers). Daar stonden we dan. Wat nu? We konden natuurlijk een camping in deze stad proberen te vinden, maar eigenlijk moesten we nog wel een stuk verder rijden, want anders zouden we zaterdag veel te laat in Perth aankomen. We moesten namelijk de campervan ’s middags al inleveren en als we niet optijd waren kon dat ons een flinke boete opleveren. We hebben dus maar de wegenwacht gebeld. Deze konden inderdaad wel een paar liter diesel komen brengen en ze zouden er over 45 minuten zijn. We besloten dus maar fish and chips te gaan bestellen in het enige restaurantje dat open was. Na 45 minuten hadden we nog steeds geen fish and chips, maar gelukkig kwam daar wel de man van de wegenwacht met 20 liter benzine. Zo konden we in ieder geval weer verder naar de volgende stad, waar een tankstation zou zijn met een 24-uurs service. Na in totaal twee uur te hebben gewacht, was onze fish and chips dan ook eindelijk klaar (het was wel erg lekker). Daarna hebben we dus onze weg vervolgd naar de volgende stad Northampton. Het tankstation had echter een technische storing en was buiten werking. Geen benzine dus en de 20 liter van de wegenwacht was bijna op. De moed zakte ons nu helemaal in de schoenen. Een paar honderd dollar boete voor het te laat inleveren van de campervan wilden we echt niet riskeren. Maar het kon niet anders. Er was geen camping meer beschikbaar, dus we besloten aan de kant van de weg te gaan slapen. Dit is illegaal in Australie en als je gezien wordt, krijg je een flinke boete. Een beetje riskant dus wel, dus we besloten om 5 uur ’s ochtends weg te rijden, zodat we om 6 uur ’s ochtends weer bij het tankstation waren, want dan was er weer personeel aanwezig.
Met een volle tank begonnen we aan het laatste stukje van onze road trip. We zouden echter wel te laat in Perth arriveren, dus we begonnen al smoesjes te bedenken om tegen het verhuurbedrijf te kunnen zeggen. We besloten maar om te bellen en eerlijk de situatie uit te leggen. Maar toen kwam er toch een stortvloed aan scheldwoorden… Volledig gestrest kwamen we weer aan in Perth, en we hebben snel alle spullen in onze voortuin gegooid en een bezem door de campervan gehaald. We waren twee uur te laat met inleveren, wat ons volgens die vrouw aan de telefoon zo’n 420 dollar ging kosten. Maar gelukkig hoefden we uiteindelijk niets te betalen en kwam alles toch nog goed.
Het was een geweldige road trip. Heel veel kilometers afgelegd en we hebben veel en supermooie plekken van Western Australia gezien. Maar het was vooral een heel avontuur. Zeker een ervaring om nooit meer te vergeten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
