8 zware uren, 19.4 km en ontelbare wauw-momenten

Donderdag 22 oktober heb ik de bus gepakt van Rotorua naar Lake Aniwhenua. Hier sliepen we weer bij een Maori stam. De vorige cultural experience was een traditionele stam, en nu gingen we naar een moderne stam. We verbleven in kleine lodges aan het meer, dus gelukkig niet weer één grote slaapzaal met 25 man. De Maori people lieten ons zien hoe je een hangi maakt. Dit is een Maori cooking method waarbij het eten in de grond wordt bereid. Het eten wordt op een vuur gezet en vervolgens afgedekt met doeken en zand. Dit moet dan 2.5 uur braden en dan kan het opgediend worden. In deze 2.5 uur hebben we heerlijk gerelaxed met een drankje. Om acht uur konden we eindelijk de kip, sweet potatoes en veggies uit de grond halen en gaan eten. En lekker dat het was! Na het eten gedoucht tussen de miljoenen vliegjes en insecten…, en daarna gaan slapen tussen de spinnen en motvlinders…

De volgende dag gingen we naar een Maori basisschool. We mochten kijken in year 3 (7-8 jarigen). We werden begroet door een aantal jongens uit de klas met de haka (war dance). Daarmee kregen we als het ware toestemming om het klaslokaal te betreden. Hier deed de hele klas (jongens en meisjes) nog een aantal dansjes en zongen ze voor ons. Zowel Maori liedjes als Engelstalige liedjes. Te schattig voor woorden. Hierna werden de kinderen in groepjes verdeeld voor activiteiten (koken, knutselen, met auto’s spelen, enz). Ik ging met mijn groepje een soort spelletje doen waarbij je op een bord elastiekjes neerlegt en daarmee dus allerlei figuurtjes kunt maken. De kinderen kletsten wel met je, maar verder waren ze natuurlijk vooral druk met hun elastiekjes. Toch was het wel een heel leuke ervaring.

We reden door naar Taupo. Een korte lunchstop bij Lake Taupo en daarna verder naar Blue Duck Station. Deze wilderness farm lag helemaal in de middle of nowhere, twee uur rijden door de bergen en bossen en over smalle bruggetjes. Wauw, wat was het hier mooi. Believe it or not, maar ik heb hier paardgereden. In het begin vond ik het wel eng, mijn eerste keer op een paard, maar daarna was het echt genieten. Mijn paard Benjamin was erg lief en rustig. Hij stopte alleen wel de hele tijd om gras te gaan eten, waardoor ik soms behoorlijk achter raakte op de rest van de groep. Benjamin leek dit dan ook te beseffen, en begon dan ineens te rennen. Ik kon dan trekken aan de teugels wat ik wilde, maar hij stopte niet totdat hij weer bij de groep was. Gillend lukte het me om te blijven zitten. Doodeng vond ik dat, maar de tweede en derde keer vond ik het stiekem ook wel heel gaaf. We reden drie uur lang door de bergen, langs groene heuvels, koeien, schapen, lammetjes en meertjes. Ook moesten we een stukje met het paard dóór de rivier, heel vet. Boven op de heuvel hebben we gepauzeerd met een prachtig uitzicht. We hadden zo’n geluk met het weer die dag, want de afgelopen dagen had het alleen maar geregend. Onderweg terug naar beneden moesten we dus ook door de modder. Benjamin is niet dom, en wilde dus de hele tijd aan de rand lopen omdat daar minder modder was. Ik vond het alleen niet zo’n pretje daar aan de rand boven de afgrond, haha, maar we hebben het er samen levend vanaf gebracht. Daarna heb ik met Carly (Canada) en Kelly (Singapore) nog een hike van 2.5 uur gemaakt naar de waterval. Ook hier was het pad soms onbegaanbaar door de modder, maar het was een leuke tocht en een goede warming-up voor de volgende dag.

8 zware uren, 19.4 kilometers en ontelbare wauw-momenten. De Tongariro Alpine Crossing. De hele week was de track afgesloten geweest vanwege het slechte weer, maar zondag 25 oktober ging hij dan toch door. Ik had hier al zo lang naar uit gekeken, dus ik was ontzettend blij dat we hem toch nog konden doen. Toen om 5:00 uur de wekker ging, sprong ik dus ook gelijk uit bed. Holy shit, dikke spierpijn van het paardrijden natuurlijk, dat kwam me nu dus echt niet uit… Met drie shirtjes, twee dikke truien, twee jassen, muts, handschoenen en sjaal was ik klaar om te gaan. Om 9:00 uur kwamen we aan bij het begin van de track. Dezelfde shuttle bus zou ons om 16:45 uur weer ophalen bij het einde van de track aan de andere kant van de berg. Laatkomers werden niet getolereerd en extra transport zou 200 dollar per persoon kosten.

Meteen vanaf de eerste minuut was het al een prachtige hike. De Tongariro Alpine Crossing is een track over vulkanisch terrein. Je komt langs verschillende kraters van Mount Tongariro, terwijl je uitzicht hebt op de twee andere vulkanen: Mount Ngauruhoe en Mount Ruapehu. We liepen ook af en toe door een hazard zone, waarin het risico op vulkanische activiteit groot is en waarbij het dus wordt afgeraden om hier lange pauzes te nemen. Het vulkanisme zorgt voor allerlei verschillende kleuren gesteenten en spectaculaire landschappen. De winter is pas net geëindigd hier in New Zealand, dus er lag nog volop sneeuw op de bergen. Dit maakte alles nog veel mooier.

Na ongeveer een uur stond er een bordje om je te laten afvragen of je wel echt fit genoeg bent om verder te gaan. Geen twijfel over mogelijk: ik ga dit doen. Wij gaan dit doen. Ik liep samen met Claudia, een Nederlands meisje. Als je omhoog keek zagen we wat ons te wachten stond: trappen, trappen en nog eens trappen. Dit moest dan wel de beruchte Devils Staircase zijn. Compleet buiten adem heb ik het tot aan de laatste trap gered. Daarna was het gelukkig weer een stukje flat en downhill, wat fijn was voor de afwisseling. Helaas had ik me vergist en moest de Devils Staircase nog komen. Nog meer en nog zwaardere trappen. Met mijn beenlengteverschil en slechte rug zijn trappen echt geen pretje. Tel daar de spierpijn van het paardrijden bij op en je gaat door een hel. Maar ik heb het gered! Hiermee bereikten we ook de sneeuw. Inmiddels had Kelly (Singapore) zich bij ons gevoegd en voor haar was het de eerste keer in haar leven dat ze sneeuw zag. Leuk om te zien. Vanaf dit punt had je ook het beste uitzicht op Mount Ngauruhoe, dat is Mount Doom uit The Lord of the Rings. Fans deden dan dus ook net alsof ze hun ring in Mount Doom gooiden. Vervolgens werd het nog steiler en moesten we zelfs kettingen gebruiken om omhoog te komen, op een smal paadje langs een steile, diepe helling. Het werd ook steeds kouder en het begon harder te waaien, dus ook maar even mijn muts en sjaal uit de tas gehaald. Op het hoogste punt was het uitzicht adembenemend. Aan de ene kant bergen met besneeuwde toppen, grote stukken ijs en groene meren (Emerald Lakes, die hun kleur te danken hebben aan de vulkanische mineralen). Aan de andere kant rood en bruin gesteente, een beetje zoals in Australië, maar dan afkomstig van de vulkanische activiteit. Onbeschrijfelijk hoe mooi het hier was.

Ook stond hier weer een bordje en het was nog 3.5 uur naar het einde. Op mijn horloge hadden we nog 4 uur de tijd om de bus te halen. Dat moest wel lukken dus. Even een drink- en snackpauze en de afdaling kon beginnen. Ik vond het echt vervelend dat we zo gebonden waren aan de tijd. Zo voel je je toch wel gehaast en kun je minder de tijd nemen om te genieten en foto’s te maken en pauzes te nemen. Het eerste stuk van de afdaling was heel steil en ook nog eens los zand, waardoor het onmogelijk was om normaal naar beneden te lopen. Ik ben zijwaarts stapje voor stapje naar beneden gegleden. Soms zelfs op handen en voeten. Richting de groene Emerald Lakes. Zo mooi om te zien. Vervolgens begon er weer een heel stuk door de sneeuw. Extra goed kijken waar je je voeten neerzet is ook nog eens extra inspannend en vermoeiend. De omgeving was echter zo ongelooflijk mooi – ik blijf het maar herhalen – dus dat doet je de vermoeidheid ook wel weer vergeten. Echt achter elke hoek lag er weer een geweldig uitzicht, zo ook the Blue Lake: een felblauw meer waar nog stukken afgebroken ijs op dreven. Het had zo uit een documentaire over de Noordpool kunnen komen. Erg bijzonder. Na deze sneeuwtocht liep het pad door bruin en groen gebergte en passeerden we een rookpluim. Deze was afkomstig van vulkaan Ruhui, die in 2012 nog zijn laatste eruptie heeft gehad. Heel gaaf om hier dan rond te lopen en ook wel een beetje spannend.

Inmiddels waren Claudia en Kelly achter geraakt vanwege blaren, dus ik liep in mijn eentje verder totdat ik Emma and Emily tegenkwam (zo blij met mijn goede hiking shoes). Samen lopen is toch wel fijner, want dan kun je elkaar motiveren. Er waren inmiddels al 6.5 uur verstreken en de vermoeidheid en spierpijn begonnen nu echt toe te slaan. Ineens verschenen er weer trappen omhoog (we waren toch aan het afdalen?). Met mijn laatste restjes kracht heb ik me omhoog gewerkt, terwijl ik het bestaan van trappen vervloekte. Vervolgens nog over de rotsen geklommen de andere kant van de rivier te bereiken. Daar zagen we weer een bordje: 1 uur en 30 minuten om de parkeerplaats te bereiken. Volgens ons horloge hadden we echter nog maar 1 uur en 10 minuten de tijd. Dat betekende dat we dus flink moesten doorstappen en geen pauzes meer konden nemen. Echt afzien was dit laatste stuk, oh my god. Ik kon echt niet meer snel lopen, maar ik moest doorgaan. Stomme bus. Ik ga echt geen 200 dollar betalen als ik de bus niet haal. Er volgden nog meer trappen en daarna liep het pad het bos in. Geen mooie uitzichten meer. Hier kon ik lekker in de schaduw lopen en er hing een frisse bosgeur. Dat hielp wel om sneller door te lopen. De Tafelberg in Zuid-Afrika is me ook gelukt, dus dan kan ik dit ook wel, zei ik steeds tegen mezelf. Ik hoorde Tom in mijn hoofd zeggen dat je “gewoon je tweede adem moet zien te vinden en dan gaat het wel weer” en andere motiverende woorden van mijn grote broer. Ineens kon ik mezelf herpakken en kon ik mijn tempo verdubbelen. Half rénnend heb ik dit stuk gedaan. Trap op, trap af, het maakte me niet meer uit. Ik weet niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Met die 200 dollar in gedachten lukte het me. Elke keer als ik door de bocht kwam, hoopte ik een parkeerplaats te zien. Er leek geen einde te komen. Zo snel mogelijk doorgaan, verstand op nul en tranen binnen zien te houden. En daar was dan EINDELIJK de parkeerplaats. Het was 16:50 uur, dus ik had toch wat tijd ingehaald. Gelukkig stond de bus er nog. En EINDELIJK kon ik gaan zitten, het beste gevoel ter wereld op dat moment. Het waren 8 zware uren en aan het einde een enorme strijd tegen de klok, maar ik heb zo ont-zet-tend genoten. Wat een mooie plekken zijn er op de wereld.

De bus zette ons af bij onze verblijfplaats. Geen hostel, maar een echt HOTEL. Superchille kamers met héérlijke bedden, eigen koelkast, eigen badkamer en een bubbelbad. Everything you need after such a hike, en allemaal voor de prijs van een normaal backpackers hostel. ’s Avonds heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel (inclusief een welverdiend toetje natuurlijk), met uitzicht op de bergen die we bewandeld hadden. Ongelooflijk dat we op die top hebben gelopen, zeiden we tegen elkaar. Ik was zo trots op mezelf. Teruglopen naar de kamer ging haast niet meer van de pijn. In bed geploft met de voetjes omhoog. Wat een geweldige dag. Absoluut een hoogtepunt van mijn reis, letterlijk en figuurlijk.