Down South 2.0: Albany and Esperance
16 Juni 2014 | Australië, Perth
Nadat we vrijdagochtend onze auto hadden opgehaald, hebben we eerst alle spullen ingeladen en boodschappen gedaan. Pien en Neele wonen in Dalkeith, een buurt van Perth dat vergelijkbaar is met het Gooi, en wauw wat een prachtige huizen staan daar. Ik had ook au pair moeten worden, dacht ik toen. Maar als ik dan alle horrorverhalen van Pien en Neele hoor, ben ik toch wel blij met m'n studentenleventje.
De eerste dag zijn we aan één stuk door gereden naar Albany, waar ik het weekend daarvoor ook al met m’n ouders was geweest. Toen we in deze stad aankwamen was het al etenstijd, dus gingen we op zoek naar een kampeerplaats. We konden niets vinden en ook het visitors centre was al dicht. Via internet kwamen we bij een camping uit, maar de receptie was ook al gesloten. Inmiddels hadden we zo’n honger dat we maar gingen koken op de parkeerplaats bij de receptie voor de deur. Heel toevallig kwam de manager er toen aan…, maar die leek eerder dronken dan dat ze het erg vond dat wij daar stonden te koken voor de poort van de camping. Uiteindelijk hebben we een plek op de camping toegewezen gekregen en verplaatsten we onze maaltijd naar de gemeenschappelijke keuken. Na het eten was het dan tijd om de tent op te zetten. We hadden een Wicked auto met een tent op het dak, maar daar zouden we niet met zijn vieren in kunnen, dus hadden we nog een extra tentje mee. Bij een tent horen haringen te zitten, maaaar natuurlijk niet bij onze tent. Uiteindelijk met bestek de tent in de grond gezet. Scheelde in ieder geval weer afwassen.
De volgende ochtend zijn we naar een strand gereden. Weer zo’n prachtig strand waar Australië er velen van kent. Ook hebben we walvissen gespot! Weliswaar helemaal in de verte en je had een verrekijker nodig, maar toch! Wat een enorme beesten, met een staart zo groot als het vissersbootje wat er naast dreef. Ontzettend gaaf om te zien.
Daarna zijn we verder gereden in de richting van Esperance, onze eindbestemming. Maar een road trip is geen road trip als er niet weer problemen met de auto ontstaan. Behalve de muziek en het valse gezang van Pien en mij op de achterbank, klonk er ineens een raar geluid en het leek van de auto te komen. Auto gestopt langs de kant van de weg. Ja hoor, er hing een onderdeel aan de onderkant los. Gelukkig hadden we ductape mee, want zoals ik vorig jaar op Lowlands al had geleerd, is ductape overal goed voor. Het stuk plastic weer vastgemaakt en de reis vervolgd. Terwijl we daar aan de kant van de weg stonden (dit keer een drukke weg), stopte iedere voorbijganger om te vragen of we hulp konden gebruiken. Sommige mensen die we tien minuten geleden voorbij zagen komen, waren zelfs omgekeerd om te vragen of het goed ging. Het verbaast me iedere keer weer dat de Australiërs zo behulpzaam zijn, wel echt fijn.
In Ravensthorpe hadden we onze stop voor de nacht. We besloten op een rest area te gaan parkeren langs de kant van de weg. Die nacht was het ontzettend koud in de tent; ik had niet genoeg aan mijn dikke trui, slaapzak en fleecedeken. Op een gegeven moment leek het alsof iemand met een zaklamp rondom de tent liep. Er kwam namelijk af en toe licht naar binnen en we hoorden voetstappen. Heel eng. Later bedachten we ons dat het waarschijnlijk de wind was, haha, want toen begon ook de hele tent heen en weer te wiebelen op het dak van de auto. Veel geslapen hebben we dus niet. Ik was al niet zo dol op ons Wicked tentje op het autodak, maar toen ik er de volgende ochtend ook nog uitviel op m’n hoofd en rug, had ik het wel gehad. Blij dat we voor onze grote road trip naar het noorden gewoon een campervan met bedden hebben!
Na dus een nachtje slecht slapen én ontzettende hoofd- en rugpijn, zijn we zondag verder gereden naar Esperance. Daar aangekomen zijn we naar het visitors centre gegaan, waar er net een shoplifter werd gearresteerd. In Esperance hebben we de Ocean Drive gereden langs de prachtige stranden. De ellende van de afgelopen nacht was daarmee al snel weer vergeten. Het water blauwer dan blauw, en het strand witter dan wit. De mooiste stranden die ik tot nu toe heb gezien in Australië. Eén van deze stranden, Twilight Beach, staat bekend om de kangoeroes die op het strand leven. Helaas lieten ze zich niet zien. Het was een heerlijke dag, want de temperatuur was inmiddels opgelopen tot 25 graden. Genieten na al die regenachtige dagen in Perth.
Aan het eind van deze dag zijn we weer richting Perth begonnen te rijden, met weer een tussenstop op dezelfde rest area als de afgelopen nacht in Ravensthorpe. Nu was het echter nog licht, en zagen we het bordje “camping prohibited”. Oops. Dit keer waren we er echter alleen om te koken, dus dat zou vast wel kunnen. En ja hoor, daar kwam een politiewagen aan… Maar: hij raadde ons aan om hier te gaan kamperen, en hij verwees ons zelfs nog naar een pub verderop voor een biertje. Maar na onze enge vorige nacht op deze plek, hebben we maar een veilige camping op gezocht. Na een paar wijntjes en gezelligheid doken we onze tent in, dit keer gelukkig weer een warme nacht. En bij een warme avond horen muggen. De volgende dag weer thuis in Perth heb ik m’n muggenbulten geteld, en het waren er maar liefst 46. Een fijn souvenir, maar het was een zeer geslaagd weekend!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley