Wave Rock, Stirling Range, Albany & Margaret River
13 Juni 2014 | Australië, Perth
Donderdag 22 mei vertrok ik met mam en pap op onze road trip naar het zuiden. Meteen toen we Perth uit waren ging het al mis: we raakten verdwaald. De TomTom stuurde ons steeds naar links, waardoor we dus in een rondje reden. Gelukkig kwamen we dankzij de navigatie skills van mam al snel weer back on track. Na vier uur rijden tussen de levende en dode kangoeroes kwamen we uiteindelijk aan in Hyden. Hier hebben we de bekende Wave Rock bezocht. Dit is een enorme rotswand in de vorm van een golf op zee. Dit is zo gevormd vanwege de regen die aan de ene kant van de rots sneller opdroogt dan aan de andere kant. Het feit dat de rest van de omgeving helemaal plat was, maakt het extra indrukwekkend dat daar ineens een rots van 14 meter hoog staat. Ook stond hier de Hippo Yawn, nog een aparte rots in de vorm van een nijlpaardenbek. Daarna zijn we een stukje verder gereden naar Mulka’s Cave, een grot waar Aboriginal art te zien is. Er stonden op de muren overal handjes van Aboriginals. Deze grot was dan ook een heilige plek voor de Nyungar Aboriginals.
Daarna besloten we verder te rijden. In Australië wordt het immers al vroeg donker (rond 5 uur), en we wilden liever niet door het donker rijden, omdat je dan een grote kans hebt dat je een kangoeroe raakt die op het licht afkomt. We reden via de Tin Horse Highway. Dit was een snelweg met aan beide kanten allerlei grappige figuren uit blik gemaakt. Vast bedoeld om de bestuurders wakker te houden op dergelijke kilometerslange rechte wegen. We arriveerden ’s avonds in Lake Grace, waarvan we dachten dat er wel wat te beleven viel. Maar niets was minder waar. Gelukkig hebben we nog wel een motel kunnen vinden. Er liepen hier echt typische Australiërs rond (o.a. op blote voeten), wat grappig was om te zien.
Vrijdagochtend werden we gewekt door de regen die op het dak viel. Het klonk gelukkig harder dan het in werkelijkheid was. Toen we echter weer on the road waren, kwamen we in een enorme stortbui terecht. Pap leek een beetje van z’n stuk gebracht door het feit dat het zo hard kon regenen in Australië, hij begon er namelijk spontaan van aan de rechterkant van de weg te rijden. Gelukkig kom je in Australië bijna nooit tegenliggers tegen op de weg. Enige tijd later kwamen we aan in het Stirling Range National Park. Dit natuurgebied staat bekend als ‘Western Australia’s most beautiful national park’. En dat kon ik alleen maar bevestigen, want het was wederom een paradise on earth. Het is een berggebied, met als hoogste punt Bluff Knol. Hier moesten we natuurlijk naartoe hiken. We twijfelden nog even door de regen die alle rotsen en paden nat, en dus glad, gemaakt zou hebben, maar we besloten de route toch te doen. En het was echt prachtig: bergen, mooie planten, prachtige uitzichten, aparte dieren. Op een gegeven moment kwam zelfs het zonnetje erdoor en werd het nog zweten. Hoe hoger we klommen, hoe meer het ook begon te waaien, en dat is best eng als je op een smal paadje langs de afgrond loopt. Eén kilometer vanaf de top stond er dan ook een waarschuwingsbord, waarop je op de quickly changing weather conditions werd gewezen. Je moest zelf maar bepalen aan de hand van het huidige weer of je verder wilde gaan of niet. Mam vond het te gevaarlijk, dus zij is terug naar beneden gegaan. Pap en ik hebben onze moed verzameld en zijn verder gegaan. De juiste keuze, want na een tijdje ging de wind al weer liggen. Echter, het werd nu juist ontzettend mistig en je zag het pad bijna niet meer. Gelukkig klaarde het weer op naarmate we richting de top kwamen, waardoor we een prachtig uitzicht over het hele natuurgebied kregen. We hadden dus erg geluk dat de mist optrok. De Aboriginals noemen het ook Koi Kyenunu-ruff, wat zoiets betekent als ‘mist moving around the mountains’. De bergtop Bluff Knol (Bular Mial) is van grote spirituele waarde voor de Nyungar people (de Aboriginal stam uit South-West Australia). Rondom het gebied jaagden ze op kangoeroes, wallabies en andere dieren. Ze zullen wel veel gejaagd hebben dan, want wij hebben slechts één kangoeroe gezien.
Eenmaal boven na 2.5 uur klimmen waren we al behoorlijk moe. Maar we moesten natuurlijk ook nog terug. Een paar koekjes en wat slokken water en daar gingen we weer. Gelukkig ging de afdaling een stuk sneller. Met trillende benen van de vermoeidheid kwamen we weer aan bij de parkeerplaats. Na een hartelijk gesprek met de ranger (“you didn’t pay the entry fee, did you?!”) gingen we nog even snel betalen. We hadden het bordje gemist toen we hier aan kwamen. Het was elke dollar echter meer dan waard. We lieten dit prachtige gebergte achter ons, opweg naar Mount Barker en Albany.
Onderweg naar Albany kwamen we langs allemaal wijngaarden en ook weilanden met paarden, koeien, kangoeroes, en veel schapen. Afgewisseld met van dat rode zand. Echt zoals je voor je ziet als je aan een road trip in Australië denkt. Er waren ontzettend veel schapen: ik heb me laten vertellen dat er in heel Australië 3.3 keer zoveel schapen dan mensen leven.
Hoewel het vier uur rijden was naar Albany, kwamen we wederom weinig andere weggebruikers tegen. Af en toe een oranje schoolbus, in de vorm van zo’n hippiebusje. Ik vraag me af waar die kids dan naar school gaan, ergens in de middle of nowhere. Wel weet ik dat sommige kinderen in Australië radio-onderwijs krijgen omdat ze te ver van school af wonen.
Zaterdag zijn we naar The Gap gegaan, ten zuiden van Albany. Spectaculair om te zien hoe de golven zo hoog opspatten. The Gap is het punt waar miljarden jaren geleden Australië en Antarctica aan elkaar vast zaten. Het zeewater zag er dan ook echt ijzig blauw uit. Elk jaar verschuiven deze twee continenten 5 centimeter verder uit elkaar. Ook The Gap zal over een aantal jaar niet meer bestaan. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan de Natural Bridge. Vervolgens zijn we doorgereden naar de Blow Holes, waar het water drie meter uit de grond hoort te spuiten. Helaas zaten de conditions bij ons niet mee en spoten er maar een paar druppels uit.
Via de Stony Hills zijn we vervolgens verder gereden naar Denmark. Hier was echter niet veel te doen vanwege de regen en de harde wind. We besloten dus maar verder te rijden, via een scenic drive. Aan beide kanten van deze weg stonden superhoge bomen. Door het slechte weer lagen er overal takken op de weg en zelfs een hele boom. Toen later echter weer het zonnetje erdoor kwam, was het erg mooi om door dit bos te rijden. Er vielen nog wat overgebleven druppels van de bomen, die in combinatie met de zonnestralen erg mooie kleuren opleverden. We hebben nog even een stop gemaakt bij de Diamond Tree. Dit is een 52 meter hoge boom. Enorm hoog dus. Je kon er tot aan de top in klimmen, maar dat leek ons niet veilig met al die nattigheid, dus na 3 meter hebben we het opgegeven.
Vervolgens kwamen we aan in het dorpje Manjimup. Hier werden street races gehouden en het was dus nog even zoeken naar een hotel die nog een plekje vrij had. Uiteindelijk kwamen we weer in een motel terecht, met een leuke kat. De eerste kat die ik in Australië heb gezien!
Zondagochtend weer on the road. Via Maranup Vale naar Cape Leeuwin gereden. Bij deze lighthouse komen de Southern Ocean en de Indian Ocean samen. Er was hier echter erg harde wind en we kwamen ook in een enorme stortbui terecht. Vervolgens zijn we via Augusta naar Margaret River gereden. Hier was ik al eerder geweest en ik wilde dit leuke stadje graag aan mijn ouders laten zien. We hebben hier twee wijnboerderijen bezocht, waar we natuurlijk een paar wijntjes hebben geproefd en gekocht. Onderweg begon het weer te regenen, maar dit leverde een prachtige regenboog op. Zo’n mooie en duidelijke regenboog had ik nog nooit gezien. Zo boven de wijnvelden leverde het nog een extra mooi plaatje op.
De volgende dag hebben we een Fudge Factory bezocht, waar ze toffees en chocolade maken. Daarna zijn we via Busselton terug naar Perth gereden. In Busselton ligt de langste jetty van het zuidelijk halfrond, wat wel apart was om overheen te lopen, 3 km 'de zee in'. Terug in Perth op 27 mei zijn we nog gezellig samen uiteten geweest. Daarna was het tijd om ook van m’n ouders weer afscheid te nemen. Met heel wat kilo's extra bagage van mijn kleding en andere spullen die ik ze mee heb gegeven omdat ze niet in mijn backpack passen, vertrokken ze naar het vliegveld. Echt rot om afscheid te moeten nemen, maar het is fijn dat ze nu weten waar ik uithang aan de andere kant van de wereld!
Daarna besloten we verder te rijden. In Australië wordt het immers al vroeg donker (rond 5 uur), en we wilden liever niet door het donker rijden, omdat je dan een grote kans hebt dat je een kangoeroe raakt die op het licht afkomt. We reden via de Tin Horse Highway. Dit was een snelweg met aan beide kanten allerlei grappige figuren uit blik gemaakt. Vast bedoeld om de bestuurders wakker te houden op dergelijke kilometerslange rechte wegen. We arriveerden ’s avonds in Lake Grace, waarvan we dachten dat er wel wat te beleven viel. Maar niets was minder waar. Gelukkig hebben we nog wel een motel kunnen vinden. Er liepen hier echt typische Australiërs rond (o.a. op blote voeten), wat grappig was om te zien.
Vrijdagochtend werden we gewekt door de regen die op het dak viel. Het klonk gelukkig harder dan het in werkelijkheid was. Toen we echter weer on the road waren, kwamen we in een enorme stortbui terecht. Pap leek een beetje van z’n stuk gebracht door het feit dat het zo hard kon regenen in Australië, hij begon er namelijk spontaan van aan de rechterkant van de weg te rijden. Gelukkig kom je in Australië bijna nooit tegenliggers tegen op de weg. Enige tijd later kwamen we aan in het Stirling Range National Park. Dit natuurgebied staat bekend als ‘Western Australia’s most beautiful national park’. En dat kon ik alleen maar bevestigen, want het was wederom een paradise on earth. Het is een berggebied, met als hoogste punt Bluff Knol. Hier moesten we natuurlijk naartoe hiken. We twijfelden nog even door de regen die alle rotsen en paden nat, en dus glad, gemaakt zou hebben, maar we besloten de route toch te doen. En het was echt prachtig: bergen, mooie planten, prachtige uitzichten, aparte dieren. Op een gegeven moment kwam zelfs het zonnetje erdoor en werd het nog zweten. Hoe hoger we klommen, hoe meer het ook begon te waaien, en dat is best eng als je op een smal paadje langs de afgrond loopt. Eén kilometer vanaf de top stond er dan ook een waarschuwingsbord, waarop je op de quickly changing weather conditions werd gewezen. Je moest zelf maar bepalen aan de hand van het huidige weer of je verder wilde gaan of niet. Mam vond het te gevaarlijk, dus zij is terug naar beneden gegaan. Pap en ik hebben onze moed verzameld en zijn verder gegaan. De juiste keuze, want na een tijdje ging de wind al weer liggen. Echter, het werd nu juist ontzettend mistig en je zag het pad bijna niet meer. Gelukkig klaarde het weer op naarmate we richting de top kwamen, waardoor we een prachtig uitzicht over het hele natuurgebied kregen. We hadden dus erg geluk dat de mist optrok. De Aboriginals noemen het ook Koi Kyenunu-ruff, wat zoiets betekent als ‘mist moving around the mountains’. De bergtop Bluff Knol (Bular Mial) is van grote spirituele waarde voor de Nyungar people (de Aboriginal stam uit South-West Australia). Rondom het gebied jaagden ze op kangoeroes, wallabies en andere dieren. Ze zullen wel veel gejaagd hebben dan, want wij hebben slechts één kangoeroe gezien.
Eenmaal boven na 2.5 uur klimmen waren we al behoorlijk moe. Maar we moesten natuurlijk ook nog terug. Een paar koekjes en wat slokken water en daar gingen we weer. Gelukkig ging de afdaling een stuk sneller. Met trillende benen van de vermoeidheid kwamen we weer aan bij de parkeerplaats. Na een hartelijk gesprek met de ranger (“you didn’t pay the entry fee, did you?!”) gingen we nog even snel betalen. We hadden het bordje gemist toen we hier aan kwamen. Het was elke dollar echter meer dan waard. We lieten dit prachtige gebergte achter ons, opweg naar Mount Barker en Albany.
Onderweg naar Albany kwamen we langs allemaal wijngaarden en ook weilanden met paarden, koeien, kangoeroes, en veel schapen. Afgewisseld met van dat rode zand. Echt zoals je voor je ziet als je aan een road trip in Australië denkt. Er waren ontzettend veel schapen: ik heb me laten vertellen dat er in heel Australië 3.3 keer zoveel schapen dan mensen leven.
Hoewel het vier uur rijden was naar Albany, kwamen we wederom weinig andere weggebruikers tegen. Af en toe een oranje schoolbus, in de vorm van zo’n hippiebusje. Ik vraag me af waar die kids dan naar school gaan, ergens in de middle of nowhere. Wel weet ik dat sommige kinderen in Australië radio-onderwijs krijgen omdat ze te ver van school af wonen.
Zaterdag zijn we naar The Gap gegaan, ten zuiden van Albany. Spectaculair om te zien hoe de golven zo hoog opspatten. The Gap is het punt waar miljarden jaren geleden Australië en Antarctica aan elkaar vast zaten. Het zeewater zag er dan ook echt ijzig blauw uit. Elk jaar verschuiven deze twee continenten 5 centimeter verder uit elkaar. Ook The Gap zal over een aantal jaar niet meer bestaan. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan de Natural Bridge. Vervolgens zijn we doorgereden naar de Blow Holes, waar het water drie meter uit de grond hoort te spuiten. Helaas zaten de conditions bij ons niet mee en spoten er maar een paar druppels uit.
Via de Stony Hills zijn we vervolgens verder gereden naar Denmark. Hier was echter niet veel te doen vanwege de regen en de harde wind. We besloten dus maar verder te rijden, via een scenic drive. Aan beide kanten van deze weg stonden superhoge bomen. Door het slechte weer lagen er overal takken op de weg en zelfs een hele boom. Toen later echter weer het zonnetje erdoor kwam, was het erg mooi om door dit bos te rijden. Er vielen nog wat overgebleven druppels van de bomen, die in combinatie met de zonnestralen erg mooie kleuren opleverden. We hebben nog even een stop gemaakt bij de Diamond Tree. Dit is een 52 meter hoge boom. Enorm hoog dus. Je kon er tot aan de top in klimmen, maar dat leek ons niet veilig met al die nattigheid, dus na 3 meter hebben we het opgegeven.
Vervolgens kwamen we aan in het dorpje Manjimup. Hier werden street races gehouden en het was dus nog even zoeken naar een hotel die nog een plekje vrij had. Uiteindelijk kwamen we weer in een motel terecht, met een leuke kat. De eerste kat die ik in Australië heb gezien!
Zondagochtend weer on the road. Via Maranup Vale naar Cape Leeuwin gereden. Bij deze lighthouse komen de Southern Ocean en de Indian Ocean samen. Er was hier echter erg harde wind en we kwamen ook in een enorme stortbui terecht. Vervolgens zijn we via Augusta naar Margaret River gereden. Hier was ik al eerder geweest en ik wilde dit leuke stadje graag aan mijn ouders laten zien. We hebben hier twee wijnboerderijen bezocht, waar we natuurlijk een paar wijntjes hebben geproefd en gekocht. Onderweg begon het weer te regenen, maar dit leverde een prachtige regenboog op. Zo’n mooie en duidelijke regenboog had ik nog nooit gezien. Zo boven de wijnvelden leverde het nog een extra mooi plaatje op.
De volgende dag hebben we een Fudge Factory bezocht, waar ze toffees en chocolade maken. Daarna zijn we via Busselton terug naar Perth gereden. In Busselton ligt de langste jetty van het zuidelijk halfrond, wat wel apart was om overheen te lopen, 3 km 'de zee in'. Terug in Perth op 27 mei zijn we nog gezellig samen uiteten geweest. Daarna was het tijd om ook van m’n ouders weer afscheid te nemen. Met heel wat kilo's extra bagage van mijn kleding en andere spullen die ik ze mee heb gegeven omdat ze niet in mijn backpack passen, vertrokken ze naar het vliegveld. Echt rot om afscheid te moeten nemen, maar het is fijn dat ze nu weten waar ik uithang aan de andere kant van de wereld!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
